Bu sabah kan çanağı tutmuş uykulu gözlerle seni andım.
Herkesten uzak, yolumuz uzun bak.
Okşanan umutlarım çamura bulanmış bir yönde sağa sola savruluyor gibi.
Oysa bir defa güneşe karşı sırt çevirmiş, omuz omuza vermiş olabilirdik.
Şu yalnızlığın kentinde, yağmurun altında...
Derin bir uykuya dalmak isteseydik.
Bugün bana bilmediğim bir şey öğretebilirsin.
Kulaklarımın yanında tuttuğum kelimeleri fısıldayabilirsin.
Son kez bir anıya ve sana ait.
Kayda değer bir şarkı duymak isterken.
Bugün de istedim bizim için dünya gülsün.
Yalanmış.
Ben sadece acıyan yaralarım bedenimde iz bırakmaya başlarken.
Kanayan umutlar inşa ettim üzerine.