Hep böyle oluyor. Döne döne aynı yazgıyı yaşıyoruz: İnsanın, bir türlü ders almayan, uslanmayan, aymazlıktan kurtulamayan, önünü göremeyen, düşmeyince cirmini hatırlamayan, güçsüzlüğünü, dünyada neye tekabül ettiğini bir türlü kavrayamayan insanın yazgısını.
Çamurumuz aynı maya ile yoğurulduğundan olacak, o denli benziyoruz ki birbirimize.
Karşınızdaki insanların gözlerinde, yüzlerinde dikkatle anlamlar ararken, o denli tanıdık yüzle karşılaşıyorsunuz ki, insan, yanlışları ve doğruları ile birden bir örnekleşi veriyor.