Geçmişin çocukluk, geleceğin ise sadece bir bilinmezlik olduğu
o boşlukta, ne çocuk ne de yetişkin olunan o on dört yaşın
başıboşluğunda tek başıma ve her defasında daha büyük daireler
çizerek evden okula, okuldan eve gidip geliyordum. Dinî inançlarım
o yaş için fazla kuvvetli değildi ama yalnızlığımda tanrısal bir sebep
olduğunu düşünmekten de kendimi alamıyordum. Çünkü tek
çocuktum, çünkü solaktım, çünkü boyum yaşıtlarımın hepsinden
uzundu ve hatta son günlerde sol ayağımın sağ ayağımdan
daha hızlı büyüdüğünü gözlemliyor ve daha da büyümesinden
korkuyordum.