Belki de sadece beynimizi kandırarak kolaya kaçıyor, zahiri kabullenebileceğimiz
kadar görmeyi tercih ediyoruz.
Söyleyemediklerimizden, itiraf edemediklerimizden başka hayatlar, başka insanlar çıkar
şüphesiz. Ama unuttuğumuz şu ki o başkaları da biziz... Arka bahçelerimizde, sessizliğimizde,
çekincelerimizde yaşatıyor olabilir miyiz karanlık yüzümüzü? Karanlıkta kalan tarafımız, bizi
görünen yüzümüzden daha az biz yapmıyor. Bilakis pek çok zaman söyleyemediklerimizde gizli
esas karakterimiz. Onlara iyi bakın, arka bahçelerinize... Çünkü ihtiyacınız olacak...
Arka bahçeler dolusu yaşanmışlıklar, itiraf edilemeyenler, vazgeçilenler ve nicesi, sizi tam da
olduğunuz insan haline getirenler... Yaptıklarınız kadar yapamadıklarınız da, söyledikleriniz
kadar saklamaya çalıştıklarınız da şekillendiriyor dünyanızı. Görünmez kıldıklarınız, unutmaya
çalıştıklarınız, onların var olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Dışınıza ördüğünüz kabuk, etik
sancılar içinde kıvranırken bile içinizdeki meraklı, antenlerini dikmiş bakıyor, izliyor, okuyor ve
besliyor kendi karanlığını. Oysa hayatın her anı kendini ifşa halinde. Bunu anlayan da çıkıyor,
görmezden gelen de, anlamayan, kanan da... Pek çok zaman yaşamak yerine risk almadan
izlemeyi seçiyoruz. Aynı yorulmadan koşmayı, zıplamayı, uçmayı seçtiğimiz gibi...