Avusturya’nın Innsbruck şehrinde doğan Hermann Buhl (1924-1957) şüphesiz ki döneminin en önemli dağcısıdır. Onun bir efsaneye dönüştüğü dağ ise Nanga Parbat’dır (8125 metre). 1950’li yıllar batılı dağcıların yeryüzünün yüksekliği 8000 metreyi aşan en yüksek on dört zirvesine ilk kez ulaşabilme mücadelelerinin dönemidir. Pakistan’da yer alan ve bu on dört zirveden biri olan Nanga Parbat’a, 1953 yılında Avusturyalı ve Alman dağcılar tarafından bir ilk tırmanış denemesi yapılır. Bu faaliyette Hermann Buhl tamamen kendi gücünü ve yeteneğini sonuna kadar zorlayarak, üstelik oksijen de kullanmadan, dünyada 8000 metreyi aşan bir zirveye tek başına tırmanan ilk insan olacaktır. Bu büyük başarı onu dağcılık dünyasında da doruğa taşır. Dağcılığı bir tutku, dağlarıysa yuvası olarak gören Buhl bu kez bir başka sekiz binlik zirveye yönelir. 1957 yılında üç arkadaşıyla birlikte Broad Peak’in (8051 metre) zirvesine yine ilk kez ulaşan dağcılardan biri olur. Diğer yandan bu tırmanış yüksek irtifada yerel rehber ve hamal desteği almadan, rotayı önceden sabit ipler döşeyerek hazırlamadan ve tamamen kendi kendine yeten küçük bir ekiple, olabildiğince süratli tarzda gerçekleştirilen ve Alpler’de yapılan tırmanışlara benzerliğinden dolayı Alpin tarz diye adlandırılan tırmanış yönteminin de dünyadaki ilk örneklerindendir. Buhl cesareti, tekniği ve kararlılığıyla dünya yüksek irtifa dağcılığında modern tırmanış yaklaşımının öncü uygulayıcısıdır. Broad Peak çıkışının hemen ardından Kurt Diemberger ile birlikte yine Alpin tarzda Çogolisa Dağı’na (7665 metre) tırmanırken, üzerinde yürüdüğü bir buz saçağının çökmesi sonucu yamaçtan aşağıya düşerek yaşamını yitirmiştir. “Dağcılık dur durak tanımayan bir takiptir. İnsan tırmanır, tırmanır, ama menzile ulaşamaz. Belki de dağcılığın kendine özgü çekiciliği de buradadır. İnsan asla bulunamayacak bir şeyin peşinde koşar durur... Dağcılık bir spordan daha öte bir şeydir. Dağcılık bir tutkudur... Dağlar benim yuvamdır.”