Zevklerin bedeli metafizik ve politik
çılgınlıklardır. Paris'in sanat sergi ve
salonlarından hiçbirini kaçırmayan
sanat eleştirmeni ve şair Charles
Baudelaire (1821-1867) bu konu
hakkında uçlarda bir bilince sahiptir.
Zevk düşmanı akademizmin karşısına
Baudelaire şu parolayla çıkar: Şimdiki
zamana dönüş, ama Sonsuz Güzellik'i
giyinmiş bir şimdiki zamandır bu. 1863
yılında kaleme aldığı ve modernliğin
doğuşu olarak kabul edilen Modern
Hayatın Ressamı adlı bu deneme
eserinde şair, yetenek, süsün,
gösterişlerin, elegan kadının, şehrin,
havailiğin ve korkunun övgüsünü

yapar.
Baudelaire bu kitapta bir Dandy teorisi ortaya koymaktadır:
Modernlik, geçicidir, beklenmediktir, sanatın yarısıdır ki diğer
parça da ölümsüz ve değişmezdir."
***
Baudelaire'de önemli olan, kentin ölü dili içerisindeki bir
toplumsal özdür, modern bir özdür. Modern, Baudelaire'in
şiirinin temel vurgularından biridir.

Modern, spleen olarak ideali parçalar. Ancak en eski tarihi hep
alıntılayan da özellikle moderndir. Burada bu alıntılama, söz
konusu dönemin toplumsal koşullarına ve ürünlerine uygun
düşen bir çokanlamlılık aracılığıyla gerçekleşmektedir.
Çokanlamlılık, diyalektiğin bir görüntü olarak ortaya çıkışıdır,
durağan konumdaki diyalektiğin yasasıdır. Bu durağanlık bir
ütopyadır ve dolayısıyla diyalektik görüntü, düşsel bir
görüntüden ibarettir. Mal, kesinlikle böyle bir görüntüyü, bir fetiş
görüntüsünü sergiler. Hem yuva, hem de cadde olan pasajlar
da böyle bir görüntüyü sergilerler. Aynı zamanda hem satıcı,
hem de mal olan fahişe de böyle bir görüntüyü sergiler.