Onlar beni kabul etmeyince, ben kabuğuma daha çok itildim.
Onların gözleri beni görmeyince, ben karanlığa daha çok çekildim. Alıştım. Çeliştim sessiz bir
yamacın burnunda gecenin en serin tarafıyla. Kaç kez yenildim kendime verdiğim savaştan galip
çıkamayan taşların boylarını aşan aşklarına. Alıştım. Sonunda yalnızlıkta buldum huzuru ve
karanlığa yapıştım, bırakmadım, tuttum yakasından ve savaşmaya alıştım.
Dışlandım... ben birden geçerken sözüme, onlar bakmadan ismime takılan yaftanın arkasına
saklandı, buna da alıştım. Yuttum dilimin ucuna kadar gelen en özlü sözleri ve gözleriminönünde
eriyiverdi haysiyeti damla damla boşanırken korkunun terleri. Durdurdum erleri arada harp
meydanında iki adım ileri, bir adım geri.
Hikayemin tümü netoz pembe, ne dün gibi gri