Alev dalgaları yanaklarına çarparken dudaklarını onun elinden çektiği andan beri Cevriye konuşamıyordu. Gözleri iri açılmış, benzi umulmaz derecede sarı, solgun, dudakları hafif aralık ona bakıyordu. Eğer konuşacak olsa ilk sözü:

`Beni kollarının arasına al. Allahın için, dinin için, kitabın için sev beni... Beni sev...` yalvarışları olacaktı.

Galata`nın en namlı oropusu olan Fostorlu Cevriye`nin gönlüne, kim olduğunu, polisten neden kaçtığını, geceleri kayıkla neler taşıdığını, hatta adının ne olduğunu bilmediği bir adamın karasevdası düşer.

Fostorlu Cevriye Galata`yı gözlerinden belli olan bu karasevdayla arşınlayacaktır artık.
(Arka Kapak)

...Ama bence en harikulâde yanı, kadınların yıldızları özgürce seyretme haklarını sonuna dek savunması ve bu hakkı Cevriye`nin kişiliğinde alabildiğine sıcak bir şekilde somutlaştırması. Çünkü Cevriye bu hakkı, bencilce alarak değil, hiç esirgemeden vererek, her şeyini paylaşarak kullanır. Ne yazık ki, Cevriye`ler için bu dünyada mutlu son yoktur, ya da ancak başka bir düzlemde vardır: Cevriye, sevdiği adama yardım etmek uğruna ölüme gider, çok sevdiği denizle birleşerek... Ve o anda, denize bir yıldız düşer. Cevriye`nin yıldızıdır, bu. Deniz, yıldız, kadın ve aşk birbirine karışır.
(Yıldızları Özgürce Seyretme Hakkı, Fatmagül Berktay, Radikal İki, 10.09.2000)