BABAYA MEKTUP
Senin karşında özgüvenimi yitirmiştim, onun yerini sınırsız bir suçluluk duygusu almıştı... Başka
insanlarla bir araya geldiğimde kendimi ansızın değiştiremiyordum, onların karşısında
suçluluğumun bilincine daha çok varıyordum, çünkü daha önce de söylediğim gibi işyerinde
onlara yaptığın ve benim de sorumluluğum bulunan haksızlıkları telafi etmeliydim.
Kafka'nın babasına yazdığı, ama bilindiği kadarıyla gönderemediği bu mektup, kişiliğinin
gelişimini babası Hermann Kafka'nın etkisinden soyutlamanın mümkün olmadığını gösterir.
Mektubun satırlarında Kafka'nın kendisini babasıyla kıyaslayınca güçsüz, yetersiz, başarısız
bulduğu açıkça okunur; hem bedensel hem ruhsal açıdan zayıf olduğuna inandığı, babasının
eleştirilerini haksız bulduğu ama onun beklentilerini karşılayamamasının kendisini nasıl etkilediği
belli. Kafka bu mektubu yazarken 36 yaşındaydı, ama sözlerine hâlâ kendine güveni olmayan,
aşırı kudretli görünen bir babanın karşısında ona nasıl kafa tutacağını bilmeyen ürkek çocuk
yansıyor.
Baba işinden ve baba evinden uzakta kalmayı yeğleyen, yaşamı boyunca annesinin ve kız kardeşi
Ottla'nın sevgisine sığınan Kafka'nın mektubunun tamamı, hem bir özsavunma
hem de asla sahip olmadığına inandığı baba sevgisini elde etmek için bir yakarış.