Ressam Ali Kotan ve yazar Selim İleri'nin imge ve kelimeler arasında kurdukları ilişkinin, birden fazla çağrışım ve
anlamı var. Bu uğurda söze, iki bireyin iç özgürlükleri ve kişisel tarihlerine doğru çıktıkları bu mahrem yolculukta, birbirlerinin
betimleme gücüne duydukları merak ve güveni anmakla başlanabilir.
Hayat hücresinde suç ortaklığına düşerek, aynı ranzayı paylaşan iki insanın, birbirini görmeksizin, alacakaranlıkta
paylaştıkları düş ve gerçeklerin bileşik çekimi var, bu metin ve resimlerde. İçgüdüsellik ve geri dönüşsüzlüğün dürüstlüğü,
Kotan'ın imgeleri ve İleri'nin manzum, mahzun günce-metinlerinde paylaştıkları bir diğer ortaklık. Kotan'ın kül görmüş
geçirmişliğinde, telve ömürlü, reçine organikliğindeki soyutlamaları, hafızayı, bir tür performansın aktörü haline getiriyor.
Belli belirsiz kimse, konum ve alanlar, bu tuval ve desenlerde, avcı-yaratıcısının elinden, hükmünden kurtulmaya
çabalayan birer yabanıl yaratığı andırıyor. Kotan'ın imgeleri, tabirinden kaçan birer rûya gibi. Cazip bir akıcılık, benzersizlik ve
hızı bünyesinde barındırıyor. İleri, bu bonkör devinimden gönüllülükle yüklendiği kişisel ve kolektif belleği, nezaketle ve aynı
anda kendisini de dinlemeye çabaladığı metinleri ile kâh küçük bir çocuk, kâh alçakgönüllü bir anlatıcıya bürünüyor.