Bana, kazanmanın aslında daimî bir kayıp olduğunu göstermişlerdi. Ben artık biliyordum ki barış
bayrağının renginin beyaz olmasının bir anlamı vardı. En küçük kusuru dahi affetmeyen bu renk,
benim barut kadar kararmış kaderimi sarmalayan isli parmaklarımın arasında zaferin çanlarını değil,
kıyametin sûrunu üfleyebilirdi ancak.
Maya en kötü anlarını geride bıraktığını sanıyordur fakat hava henüz o kadar da kararmamıştır.
Zihninin içindeki susmayan çağrı, ona geri çeviremeyeceği bir davet sunarken en büyük felaketine
doğru koştuğunun farkında değildir.
Tutku, nefret ve acı dönüm noktasına ulaştığında kendini hiçbir aklın kabul edemeyeceği bir gerçekle
yüz yüze bulacaktır.
Maya, parmaklarının arasında sandığı hayatının ipleri koparken ona sunulan kanatları üzerine mi
giyecek yoksa ellerini kana bulayarak devam mı edecek?