´´Seni anlatacaktım...Senden söz edecektim...Ya da senden haberdar edecektim.Seni bilsinler istedim belki de... ismini söylesem; kiminin aklında şımank, kimininkinde uysal, kiminde cûhil, ´ kiminde âlim, kiminde mazlum, kiminde zalim, kiminde genç, kiminde yaşlı, kiminde çirkin, kiminde güzel bit şeyler canlanacaktı. Herkes kendi aklından, kendi geçmişinden, kendi kitaplarından, kendi fatihinden, kendi açısından, yani kendinden bit olta takacak!: sona... Rengini söylemeye kalksam; kimi kötü, kimi lyt, ktm! yakan, kimi yanan, kimi dııtan, kimi koşan, kimi ayık, kimi sarhoş sanacak!: seni. Herkes kendi rengiyle boyayacakt: seni... Kokunu anlatsam; kimi hoş, kimi iğrenç, kimi hafif, kimi ağıt, kimi çiçekli, kimi baharatlı sanacaktı seni, Hetkes kendi burnuyla kohlayacakt: seni... Tadını söylesem; kimi acı, kimi tatlı, kimi ekşi, kimi mayhoş, kimi tuzlu diyecekti sana. Hetkes kendi dilinin bildiği bit tada benzetecekti seni... Huyundan söz etsem: kimi iyi, kimi kötü, kimi kotkak, kimi cesur, kimi tembel, kimi çalışkan, kimi kahraman, kimi kaçak, kimi akıllı, kimi de/i sanacaktı seni. Hepsi kendi kalbinin penceresinden seyredecekti seni,,,
Kaktan ki, neyinden bahsetsetn onlara, neyinden söz açsam onlardan, neyini söylesem oıtlann olacak; ne söylesem örtecek seni, süslüm, hiç anlatmadım... ´
Suskunluk bile herkesin karnında başka bir çocuğa gebeydi. Saklandım, beni gören seni bir şey zannetmesin diye...
Cem´Mumcu, l.iııbiı insan Masalları´na Hayat Gerçeğe Perde İle devam ediyor.