Hesse'nin henüz yirmi yaşında kaleme aldığı Hermann
Lauscher (Hermann Lauscher'den Kalan Yazılar ve
Şiirler) bir tür "kendini arayış" olarak değerlendirilebilir.
Hesse, sonrasında "gençlik günahı" diye nitelediği
kitabının ilk baskısına (1900 sonu) yazdığı Önsöz'de
Hermann Lauscher'de yer alan metinlerin gizemini şu
sözlerle açıklar: "Hermann Lauscher ismi bu kitapla ilk
kez kamuoyu önüne çıkıyor. Lauscher'in yabancı bir
isimle basılan yazıları, fazla geniş sayılmayacak belli bir
okur kitlesince çok iyi bilinmektedir. Ne yazık ki bu
dünyadan göçüp gitmiş yazar, sırrını açıklamamı ve
ölümünden önce basılmış yazılarını kendisine mal
etmemi yasaklamış bulunuyor."
"Acı kavrayış, kavrayışsızlıktan iyidir ve kim bir
kez kendini gözlemleme ve itiraf etmenin
tehlikeli yoluna girmişse, beklenmedik ve üzücü
de olsa, sonuçlarına katlanmalıdır."
Yıllar içinde Lauscher'e ne zaman bir göz atayım desem,
çıkarıp atmak ya da değiştirmek istediğim pasajlarla
karşılaştım, örneğin Günlük'ün başındaki Tolstoy
üzerine kaleme alınmış, gençliğe özgü, kibirli, aptalca
sözler... Ne var ki gençlik portremde geçmişe dönük
tahrifat yapma hakkına sahip olduğumu sanmıyorum...