Joyce eleştirilerinin çoğu teknik olmuştur. Oysa çağımızın büyük ve cesur edebiyat mucidi James Joyce bir
isyancıydı. Aileden, ulustan ve dinden sürgün edildi. Yazarın fikirleri tekniği kadar radikal, hayatı kadar asiydi.
Darcy O'Brien James Joyce'un Vicdanı'nda, yazarın ahlaki açıdan ne devrimci ne de tarafsız olduğunu
keşfeder. Joyce'a ve yazdıklarına yakından baktığında, tersine, kınamış olduğu İrlanda Katolik geçmişinden
türemiş insan doğası anlayışına takılmış bir İrlandalı ortaya çıkar. O'Brien'a göre Joyce, ilk
şiirlerinden Ulysses ve Finnegan Uyanması'na kadarki kitaplarında, insanlığın kökenine komik bir bakış açısı
kazandırır bu yüzden.
Eğer insan hayatına dair Freudyen ve Joycevari görüşler arasında herhangi bir benzerlik varsa bu ikisinin de
cinselliği insandaki baskın kuvvet olarak görmeleridir. Bu noktada Joyce ve Freud birbirinden ayrılır, Freud
cinselliği bütün geleneksel ahlaki değer yargılarından oldukça ayrı tutarken, Joyce cinselliği insanın içindeki
meleğe kafa tutan hayvanın birincil kanıtı olarak görür. Joyce'a göre cinsellik insanın düşüşünün veya ilk
günahının en büyük kanıtıdır. İnsanın kaçınılmaz hayvaniliğini, insanın düşüşünü inkâr etmek Joyce'un bakış
açısına göre bir kendi kendini aldatma eylemidir.
Günahlarını Nora'ya itiraf etmiş, ondan af dilemiş, sonrasında da önce Ulysses'te, ardından Finnegan
Uyanması'nda bu günahlarla hiciv yoluyla dalga geçip bütün dünyaya daha dolaylı yoldan itirafta bulunmuş,
kendini kendi hicviyle kırbaçlamıştır ama yine de muhakkaktır ki onun hataları bütün insanlığın hatalarıdır.