Ruhlarımız o kamp ateşinin içinde cayır cayır yanmaya mahkûmdu. Bizi çocukken ayıran
hayatın yarattığı kamp ateşine el ele düşmüştük biz. Küçükken. Daha çok küçükken
yanmaya başladık. Hayat bizi ayırdığında daha çocuktuk. Yılların ardından birleştiğimiz
yer mahkûm olduğumuz başka bir yerdi. İki hapishane birleşti ve yanmaya mahkûm
olduğumuz kamp ateşini körükledi.. Ummadığımız yerde ummadığımız bir zaman hayat
yüzümüze güldü. İpler elimizdeydi. O iplere ya benzin döküp kendimizi yakacaktık. Ya da
hayatlarımızı bağlayıp kuklaların ipleriyle oynayacaktık. Seçim bizimdi. Yapacaklarımız
ateşi körükleyip dünyayı kasıp kavurabilirdi. Riske hazırdık. Vazgeçmek acizlikti ve aciz
olmayacaktık...