Onlar 1850’li yıllarda Karadağ’dan yola çıktılar. Yaşadıkları ülkenin ekonomik zorluklarından ve Hırvat zulmünden yılmışardı, yeni bir yaşam arıyorlardı Osmanlı topraklarında. Õzgür ve âdil bir yaşam…

Ancak, Zonguldak kömür ocaklarının karanlık dehlizlerinde kendilerini buldular. Sabah karanlığında ocağa giriliyor, akşamları gün batımından sonra çıkılıyordu. Güneşi görmüyordu yüzleri…

Uzun yıllar, bir maden amelesi olarak madenciliğin acısını, çilesini, cefasını çektiler. Ancak içlerinde hiç azalmayan bir umut vardı. Bu umut, bir gün güzel günlere kavuşabilmek, güneşi gerçekten görebilmekti. Hep bu umutla yaşadılar. Güneşi arıyorlardı… Sonunda buldular da.

İlerde “Karaelmas” adı verilecek olan Zonguldak kömürü, onların yaşamlarının bir parçası olmuştu. Karaelmas’ın ilk madencileriydi onlar. Sonunda onun sayesinde varlıklı bir yaşama kavuşup, Zonguldak, Amasra ve Tarlaağzı’nda filizlenen büyük bir ailenin ataları oldular.

Onların maceralı yaşamı, bir yerde Zonguldak kömürünün, Karaelmas’ın macerasıdır.