Felsefecilerin aklı selim işlerle uğraşmadığını çünkü zaten felsefenin uygulamaya dair olmadığını ve gerçeklikten kopuk olduğunu, düşünseniz bile bunu bir felsefeciye asla söylememeniz gerekir. Çünkü umulmadık bir gündelik hayat deneyiminden yola çıkarak aksini kolayca kanıtlayabilirler.
Evindeki iktidarı çoktan iki kedisine kaptırmış olan felsefeci Federica Sgarbi de bir arkadaşından işittiği bu sözlere inat, yaşadığı şehirdeki bir hayvan barınağına gider ve oradaki kedilere bir yuva bulmak üzere felsefenin aracılığına başvurur.
Tabii bu konuda en önemli yardımcıları Immanuel Kant'tan Bertrand Russell'a pek çok filozof olacaktır.
Filozoflar da tıpkı edebiyatçılar gibi kedisiz yapamamışlardır. Birlikte yaşadıkları kedileriyle ilişkilerini; hayvan sevgisi, bakımı, evlat edinilmesi gibi konuların ötesinde ele almışlar ve bir anlamda Kedilerin Felsefesini oluşturmuşlardır. Harold Weiss'in Bir kedi asla alelade bir kitabın üzerinde uyumaz, sözüyle dikkat çektiği gibi Filozofların Kedileri de özeldir. Kitapta bu ikili ilişkiye dair pek çok örnek paylaşılıyor.
Ortalıkta görünür görünmez hemen dikkatleri üzerilerine toplayan sevimli, yaramaz yavru kedilerden çok, feleğin tokadını yemiş, yaşını başını almış, kişilikleri oturmuş kedilere birer yuva bulmaya çalışan Sgarbi, kendi geliştirdiği tarzda, bu can yoldaşı hayvanlarla olan deneyimlerinden yola çıkarak kedilerin felsefesini oluşturuyor.
Başlangıcı sırnaşık bir dokunuş olan felsefeyi kim istemez ki?
Kucağınızda bir kediyle daha da keyifle okunacak bir kitap...