Mevsim Yas, yakın tarihin avurtlarına yapışmış bir lekeyi kazıtıyor. Işığın kırılmadığı,
belleğin konuşmayı reddederek ama kaydetmeye devamla sağ çıkabilmeyi başardığı
bir yere varıyor Mehtap Ceyran: Görünmez olabildiğin kabuktur ev.
Hafızası karşısında neden aciz bir varlıktır ki insan?
Seninle böyle konuşuyor olabilmeme şaşırıyorum biliyor musun?
Bu yaşa geldim hiç kimseyle konuşmadım. Sadece kelimeler
döküldü ağzımdan. Burada, olduğum yerde sıkıştım kaldım.
Geçenlerde neyi fark ettim biliyor musun; bugüne dek hiç bağırmadığımı... Kendi
sesime yabancıyım. Belki de bu yüzden hayatla kötü, hastalıklı bir ilişkim oldu hep.
Neye sığınacağımı bilemedim. Galiba hep hatırlamaktan ibarettim.
Hatıralarımı değil, hafızamı yazıyorum sana. Dışarıda korkunç bir yağmur yağıyor,
duyuyor musun? O günlerde de hep yağmur yağardı. Bulutların karabasan gibi
çöktüğü başka bir şehir daha var mıdır yeryüzünde, bilmiyorum. Gökten yağmur
yerine çamur yağıyordu.