Milliyetçilik, hakim literatürde ve pratik siyasette toplumsalın geneline nüfuz etmiş bir duygu durumu olarak değil,
siyasi ideolojilerden herhangi biri olarak anlaşılmaktadır. Bu durum milliyetçiliğin yalnızca onu savunduğunu ya da
taşıyıcısı olduğunu iddia eden partilere has bir fikir olarak değerlendirilmesine yol açmaktadır. Söz konusu partilerin
başarıları ya da yakaladıkları popülarite, milliyetçiliğin yükselişi olarak anlamlandırılmaktadır. Oysa milliyetçilik, modern
devletin oluştuğu andan itibaren hep sahnededir, sadece doğru soruları sorarak onun modern devletin doğa durumunu
temsil ettiğini ortaya koymak gerekmektedir.
Bu çalışmada milliyetçilik Türkiye'nin modernleşme sürecinin merkezinde yer alan toplumsal dinamiklerden en güçlüsü
olarak ele alınırken aynı zamanda solda ve sağda birbirinden çok farklı grupların buluştuğu bir ana akım, bir platform
olarak da değerlendiriliyor. Solda sosyalist ve Atatürkçü değerleri savunan YÖN-Devrim hareketi ile sağda İslami
muhafazakar değerleri savunan Aydınlar Ocağı'nın milliyetçiliği kendi siyasi gündemleriyle nasıl mezcettikleri, bu
sayede siyasetlerine meşruiyet sağladıkları ve bütün bunları bilinçdışı bir koşullanma sonucu elde ettikleri ortaya
konmaya çalışılıyor. Çalışmada milliyetçilik araçsallaştırılmış ve içi boşaltılmış bir ideoloji olmanın ötesinde Türkiye'nin
modernleşme sürecine sinmiş ve nesiller boyu yeniden üretilmiş bir zihniyet olarak tarif ediliyor.