Şehrin yukarı kısmında, uzun bir sütunun üzerinde Mutlu Prens'in bir heykeli vardı. Heykel baştan aşağı altın bir tabaka ile kaplıydı ve gözleri safirdendi. Heykelin kılıcının kabzasında kocaman bir yakut bulunuyordu. Herkes bu heykele imrenerek bakıyordu. Sanattan anladığını göstermek isteyen bir Şehir Konseyi üyesi, insanların kendisinin de kullanışlı olmadığını düşünmelerinde korkara:

Rüzgar gülü kadar güzel dedi,

Fakat pek de kullanışlı değil diye ekledi.

Oğlunun ağladığını gören anne aya bakarak hassas bir şekilde, küçük oğluna;

Sen niye Mutlu Prens kadar mutlu olamıyorsun?

Mutlu Prens hiçbir şey için ağlamaz dedi.