Türkiye'nin devlet olarak yazgısını etkileyen temel
antlaşmalardan olan Sèvres Barış Antlaşması, Lozan
Antlaşması'nın bir antiteziydi. Yıkılma ve yenilgiyi
kanıtlamak için olduğu kadar birikmiş bir hesaplaşma
isteğinin tüm öğelerini içermek üzere kaleme alınmıştı.
Birinci Dünya Savaşı, denizaşırı sömürge imparatorlukları
dışındaki imparatorlukların yıkılmasıyla sonuçlanmıştı.
İmparatorluk olarak dağılan devletlerin Avrupa kıtası
üzerinde yaşamları, biçim değiştirerek sürüp giderken,
Türk ulusunun Avrupa kıtasından, sade imparatorluk
olarak değil, soy ve ulus olarak da atılma ve varlığını yok
etme çabaları hızlanmıştı.
Türkiye'ye karşı gözü dönmüş bir yobazlığa evrilen
düşmanlığın Türk'ü Avrupa'dan atalım temasını nasıl
işlediği bu yapıtta, belgelere dayanılarak ele alınıyor.
Osmanlı Devleti'nin yaşamının son büyük siyasal belgesi
olan bu antlaşmanın hazırlık dönemindeki toplantı tutanak
ve belgeleri ülkeyi bugün bile meşgul eden birçok sorunu
anlamak açısından büyük değer taşıyor.
Nihat Erim hükümetinde dışişleri bakanı olarak da görev
yapmış olan, akademisyen, diplomat Osman Olcay'ın
büyük bir titizlikle ortaya çıkardığı; Sèvres Barış
Antlaşması için yapılan toplantıların ve çeşitli
konferansların tutanaklarının ve bunlara sunulan
belgelerin çevirisinden oluşan bu kitap, o dönem büyük
emperyalist
Batı
devletlerinin
−ya
da
temsilcilerinin− bağnaz soy ve din anlayışlarına, kendi
aralarındaki acımasız çıkar kavgalarına, ekonomik sömürü
düzenini sürdürme çabalarına ışık tutuyor.