Bu kadar aptalca bir şey yaptığım için kendimi suçlamak dışında başka bir şey bulamadım. Havada öylece sislerin içinde tellere asılı halde dururken ve bilmediğim bir gökte, ne olacağını bilmediğim bir havada öylece süzülürken başıma ne geleceği konusunda en ufak bir fikrim de yoktu.

Keyfim bir anda yerine gelmişti ve gökyüzünde uçan bir kara parçası üzerinde bir göl evinde yiyecek ve ısınma sorunu yaşamadan bilinen bütün o kıyametvari dünyadan tecrit edilmiş bir şekilde yeni bir hayat bulmuştum.

Tuhaftı. Kendi kendilerine zamanın ötesinden mesaj bırakmışlardı. Ve nedenlerini yarattıkları sonuçları yaşıyorlardı. Ama Shannen yoktu. Hope yoktu. Diğerleri yoktu. Ve o tek başına dönmüştü. Ama artık tek değildi. Şimdi milyon sırla yaşamak zorundaydı. Hepsi bir parça umut içindi. Ve o umut milyon yıl önce yola çıkmasına rağmen muhtemelen yeni gelmişti. Tabi başarabilmişse.

Zihni bulantı halinde yaşadıklarını izledi. Sonra sonsuz bir karanlık onu çekti. Shannen'ın son sözlerini duydu.
Hiç kimseye güvenme.
Hiç kimseye hiçbir şey söyleme.