Ne yazı ne şiir, ikisi de edebiyat değil. İnsanın yazısı, elyazısı, alınyazısı,
olyazısı, yolyazısı. Bazen büyük okyanuslar gibi gözüken, hem içimizi hem
aklımızı kavuran, yakan, susuzluktan boğulduğumuz bu çölden çıkmak için
gereken yolluğumuz bizim. Yazı da yolluk şiir de. Uçurumdan da, azgın
nehirlerden de, çölden de onlarla çıkıyor insan ve onlara çıkıyor. Tarhan
Gürhan'ın Uçurumu Koruyan Korkuluk kitabı, Cemal Süreya'nın Uçurumda
Açan kitabının adını hatırlattı, 'uçurumda açan çiçek' oldu. Uçurumda açıyor
ama zehirli değil, yakıcı. Zehri atmak için kaçınılmaz olarak yakıcı.
- Haydar Ergülen
***
Yıllar önce Alkoliçe - Kendini Kundaklama Dersleri ile aşkın ve ayrılığın
haritasını çizen Tarhan Gürhan, Uçurumu Koruyan Korkuluk'ta ayrılıkla ve
özlemle başa çık(ama)ma günlerini anlatıyor. Ayrılıkla başlayıp çöpe atılan
şişelerle sona erdirilmeye çalışılan aşkın her hali, hayat ve ölümün kıyısında
geziniyor. Gürhan'ın fişlerden dolaplara, peçetelerden gazetelere her anını
kayda geçirdiği günlerinin bir araya geldiği ve bir aşkın anatomisini çizen bu
kitap, sizi korkularınızla değil; korunması gereken uçurumların varlığıyla
yüzleştiriyor.