Ben bir kız çocuğuydum el üstünde tutulan ve hep susmaya alıştırılan.
Çünkü kız çocuğu hep sessiz olmalıydı.
Ayıptı ya! Hem el âlem ne derdi sonra?
Ben bir kız çocuğuydum çok sevilen ama iyiliğim için,
ayağıma taş değmesin diye altından bir kafese konan.
Sonra genç bir kız oldum kısıtlanan özgürlüğüyle hayalleri küçülen,
hayalleri küçüldükçe amaçlarından uzaklaşan.
Sonra bir adama eş oldum küçücük dünyası içinde sinen, pusan, her şeye sessiz kalan.
Sonra anne oldum. Sonra bir daha anne oldum.
Dünyalar tatlısı iki kız annesi oldum!

Ben hayatta pek çok şey oldum da bir mutlu olamadım.
Hayatım zincirleme hatalar kazası gibiydi.
Tecrübelerimi hep ağır imtihanlardan geçerek edindim.
Ama sonuçta hepsini geçtim!

Şimdi işte gerçek Derya oldum. Ayağımdaki tüm zincirlerden kurtuldum.
Altın kafesimin kapısını araladım. Küçükken kazanamadığım öz güvenimi şimdi buldum.
Tüm çekincelerimi biten evliliğimle geride bıraktım.
Şimdi kendi kanatlarımla kendi dünyamda uçma vakti...