Her şey sona erdi ve başladı hikâyemiz.Eskimiş bir albümde yer alan onlarca fotoğrafın bir hikâyesi vardır, tıpkı bu ailenin her ferdinin sahipolduğu hisler gibi. Yaşadılar, yaşamaya çalıştılar ve en çok da onlar savaştılar.Aymira ve Kamer'in hikâyesinde sesini duyduğumuz çok kişi vardı. O caddenin güzel çocukları, yaralıruhları; bir masanın etrafında toplanabilmeyi başaran, gözleri kırgın bakan ama kalpleri dikişli yaşamlar...Dünya onların üzerine yıkılmış olduğunda bile birbirleri için dünyaları yakmayı bilen savaşçılar.Merhabalarla başlayan hayatlar vedalarla son bulmaz, bulmayacak da. Bir yolculuğa çıkılacak, şarkılarsöylenecek, eller kenetlenecek ve pusula hep kameri gösterecek. Bu caddenin güzel insanları daima pesetmemeyi, umuda sarılmayı bilecek.Sarıldım ruhuna, sevdim saçlarını ve öptüm gözlerinden. Bunu yaşadım ve bunu öğrendim senden. Ne vedane bir merhaba, en çok biz vardık kırılmasın diye dokunamadığım duvardaki çerçevede.