Boğazımız, o günkü Kazancı Yokuşu kadar tıkanıktı. Başka şeylerden konuştuk. 1977 yılı
365 gün değil de, 364 günmüş gibi davranmaya çalıştık. O yirmi dört saati yok saymayı
tercih ettik ve içimize içimize sustuk. O gün bilmiyordum, susmanın da bir bedeli
olduğunu. Yıllar sonra öğrenecektim o meşhur sözü: “İnsan yalnızca söylediklerinden
değil, sustuklarından da sorumludur.’’ Bilsem, susmazdım.
Kıyameti yaşadık biz. Bildiğim hiçbir kelime, içinde bulunduğumuz durumu ve
yaşadığımız acıyı anlatmaya yetmiyor. Dünyanın sonunu yaşadık biz. En karanlık günü
gördük biz. Aklımızı yitirdik biz. Ruhumuzu kaybettik biz.
Annesinin izini süren Eylül, izi sürülen Aylin... İstanbul-Ankara-Viyana üçgeninde
yaşanmış hayatlar, büyük bir aşk, siyasi olaylar, şimdiki zamanlar. “Yarım’’ kalan bir
hikâyenin “tamamlanma’’ serüveni