Zihni unuttuklarıyla dolu bir tanrı, başlangıcı
bilinmeyen yekpare bir zamanın ucundan
ayaklarını sarkıtıyor...
Zamanı elinde oynatamayacağını bilen bir
kadın Kadıköy Rıhtım'ın birbirinden habersiz ip
gibi uzanan sokaklarının birinde oğlunun Rita
tutkusuna gem vurmaya çalışıyor...
Birinin ağına takılıp düşmesini bekleyen her
köşeye sinen sessizlik...
Bedeninden bağımsız bir pervane gibi
yükselen kafa... Yıldızları içinde taşır gibi sulu
bakan iri gözler...
Ayşenur Tanrıverdi yaşadığımız anda,
elimizin altında bambaşka dünyalara tanıklık
edebileceğimiz bir evrene davet ediyor bizleri.
Bu evren onun zihninin etrafında dönüyor ve
oradan yeryüzüne düşen insanlar burada bir
başka yaşam buluyor, sonra o insanlar bize
kendilerini anlatıyor. Böylelikle o dünyaların
çekim alanına kapılıyor ve kendimizi bir başka
evrende buluyoruz. Çünkü orada zaman
bölünmez; yekpare, güzel ve kıvrılarak ilerleyen
bengi bir şiirin mısralarından aşağı kayar
gideriz.