...Zirvede fırtınanın ne taraftan geldiği belli olmuyordu. Bazen
önümüzden, bazen arkadan bazen de karışık olarak her yandan vuruyordu.
Atkım ile ağzımı kapatıp kabanımın yakasını iyice kaldırdım. Boynumu
olduğunca omuzlarıma gömdüm. Korkuyordum, üşümeye başlamıştım.
Ne olur Allah'ım, bana bir şans daha ver! dedim içimden. Ne olur!
Fırtına, daha çok önümüzden, karayelden vurduğu için başımızı yan
çevirerek yürüyorduk. Kar taneleri, yüzümüzün fırtınaya dönük tarafına bir
kırbaç gibi vuruyordu. Bir ara karayolları tabelasını gördüm.
TANİNTANİN GEÇİDİ 3050 M
Davut'u kaybetmemek için dönüp tekrar bakamadım. Araba yolundaki
izler kaybolmuş, donmuş yol biraz düzleşmişti. Davut biraz arayı açmıştı.
Geri baktı. Benim yaklaşmamı bekledi. Yaklaşınca Elini ver hocam bana,
elini ver! diye bağırdı...