Bu hayatta her şeyin bir bedeli vardı. Büyük sevdaların bedeli büyük acılardı, büyük hırsların bedeli büyük kayıplardı, büyük umutların bedeli yalnızlık dolu uzun yıllardı. Ama her şeyden önemlisi masumiyetin de bedeli ağırdı, zalimliğin de... Derlermiş ki, bazı hayatlar zaman içinde bağlıdır birbirine. Çağlar içinde yankı bulan, eski bir çareyle zincirlidir ötekine. Bazı hikâyeler sadece onu anlatabilecek olanların başından geçer. Fakat pek azımız bunu yaşarken bilebilir. Yaşadığı acı gerçeklerden kurtulm

Köy durağanlığın, zamanın acımasız akışına direnmenin simgesi ise Suhodol Köyü bu değişmezlik içinde değişimi izleyebilen ender yapıtlardandır. İvan Bunin’in 1912 yılında yayımladığı Suhodol Köyü Rus edebiyat geleneği içinde köylülüğün ve kırsal yaşamın idealleştirilmesine Çehov’la birlikte meydan okuyan yeni bir anlayışı temsil eder. Yazar, Hruşçov ailesi ve hizmetlileri aracılığıyla savaşlar ve kuşaklar içinde köy denen mikrokozmosun nasıl içten içe değiştiğini, sosyal hiyerarşilerin nasıl esnediğini, sır

“Osman Cemal bir halk yazarıdır. Yani bir yazara verilebilecek en güzel, en temiz, en değerli sıfatlardan birini halk ona vermiştir. O, bilhassa esnaf, zanaatkâr zümrelerinin yazıcısıdır. Fakat aynı zamanda şehir lümpenlerinin fotoğrafçısı da olabilmiştir. Cemal, sanat bakımından ifadesi olduğu muhiti çok iyi bilir.” Orhan Selim [Nazım Hikmet], Akşam, 1936 Otobiyografik izler taşıyan Aygır Fatma, İstanbul’dan Anadolu’da bir kasabaya kadar uzanan, maceralarla dolu, trajik bir aşk anlatısıdır. Hasan ve çocukl

"O, evden çıkınca, “Açıyorum radyoyu, alıyorum kahvemi,” demek isterdim ama o lüks kimde var çok merak ediyorum. Ben arkasını toplamaya yatak odasından başlıyorum. Her ev kadını gibi yerlerden bir şeyler toplamak isterdim ama yok, benim bey cahil görünümlü bir gerçeküstücü. Gün geliyor çoraplarını şifonyerin üstünden topluyorum, gün geliyor kravatını duşakabinin tepesinden indiriyorum. Anlayacağınız benim işim yere dökülenlerle değil, havaya saçılanlarla…" Kocalarından bezmiş kadınlar, sevgililerinin gelgit

İstanbul’un işgal yılları. Sokaklarda İngiliz, Fransız, İtalyan, Yunan askerler; binalarda başka başka bayraklar. İngiliz hapishanelerinde kaybolan hayatlar, çetecilerin kol gezdiği sokaklar… 1918’den 1923’e… Bir yanda işgalciler ama bir yanda ölümüne direnenler. Mitingler, Anadolu’ya cephane kaçırmaya çalışanlar, ertelenen aşklar… İşgal günlerinin gerçek olaylarını, roman kahramanlarının tanıklıklarıyla anlatan Fügen Ünal Şen, okuru yüz yıl önceye götürüyor. “İstanbul, İzmir, topyekûn vatan esaretle boğuşu

“İşte bu benim annem!... O da hep böyle küserdi!... Abimle benim duyacağım şekilde konuşup, bana mesajını verirdi mutlaka... Dünyam başıma yıkılırdı o küsünce... Benim annem bu işte!... İşte bu!... Efsunlu ve sır dolu!... Sözleri bulmaca gibi!... Bu, benim Melek Annem!... Elbette kurtaracağım onu!...” Mutlu bir aile, İsmailoğlu ailesi: Otoriter anne Melek Hanım, baba Şükran Bey, oğulları Tufan ve Tayfun, köpekleri Sarı... “Annesinin sarı prensi” Tayfun, on yedisine basacağı gün eve biraz erken döner. Fakat

"Meksika kolasının farkı neydi bilmiyordum ama sordum. Türkiye’deki kolaya en çok benzeyen tat buymuş, diğerleri çok şekerliymiş, o yüzden özellikle onu seviyormuş. Böyle arabanın içinde kolaları içerken birden aklıma geldi, 'Namazı kıldıran adamın numarası var mı ki?' diye sordum. Emin Abi’nin âdemelması iniyordu aşağıya, rengi sapsarıydı, kola bazen zor içiliyor hani, zorla yutkundu. 'Onlar şirket lan, her camide vardır,' dedi ama sesi kolalı kolalı geğirir gibi çıktı."Halil Yörükoğlu, Şu An Saat Kaç?’ta,

Yılın en kısa gününde, yolları Ankara’daki bir köşkte habersizce kesişen Emsile ve Heval’in öyküsünün peşine düşen Hepimizin Yarasında, yersiz yurtsuzluğa, dilsizliğe, vatansızlığa, ırkçılığa, toplum baskısına içten bir tanıklık. Attilâ Şenkon, tüm parçaları zamanla yerine oturan bir yapboz misali kurguladığı anlatıda, hangi evde, mahallede, coğrafyada geçtiği fark etmeksizin ortak yaralara sahip olduğumuzu bize anımsatırken, herkesi usulca kendi yarasını düşünmeye çağırıyor. “Meknuze Dersim’de başıma gele

“Bazı gelenekler saygındır. Eskiden, bir idam mahkûmu asılırken ipi koparsa, hayat ona gülmüş sayılırdı. Bu yüzden affedilirdi. Ben bu geleneğe bağlıyım.” Ferdy Kaplan, Nazi taraftarı olan Alman annesi ile Türk babasının İkinci Dünya Savaşı sırasında Berlin’de ölmelerinin ardından, çocuk yaşında İstanbul’a, dedesiyle ninesinin yanına gönderilir. 1968’de her yer gençlik ayaklanmalarıyla sarsılmaya başladığında öğrenci dergilerinde hararetli tartışmalar yaşanmaktadır. Eski Nazi suçlularını cezalandıran gizli

KIRILAN KALEMLER YAZMAYA DEVAM EDER. HEM DE KIRILDIĞI YERDEN… Yeryüzünün en güçlü akıntısına sahip nehrinde, akıntıya karşı yüzen ve nehrin kaynağına ulaşarak imkânsızı mümküne çeviren tek balıktır Koi. Azmi ve başarıyı temsil eder. Esareti cesarete dönüştürür ve küçük bir balık olarak başladığı hikâyenin sonunda güçlü bir ejderhaya dönüşür. Biz de, bu karmaşanın içinde unutulan değerlere, özlediğimiz inceliklere, bizi biz yapan kaynağa, özümüze ulaşmaya çalışıyoruz. Yol bizi nereye götürür bilinmez ama baz

Kapıyı açıp da Mestan’ın ala vurmuş yüzünü görünce anladım. Radyoda ne diyorlar? Bir programın daha sonuna geldik sevgili dinleyenler. Mestan’a sürpriz olmuş, yazık. Sanıyor ki hayat hep aynı ahenkte meyledebilir. Erkektir, ona meyleder ama işin içinde ben varsam, elbet hayat da yoldan çıkacak.”Burçe Bahadır, Şimdi Dönecek Dünya’da kahramanlarını yeri geliyor ışıltılı mağazalarla dolu süslü caddelerden, yeri geliyor telaşla akşam pazarına koşturulan yoksul mahallelerden seçiyor. Bu insanlar bazen kendinin v

Bahar Eriş, modern zamanların Sylvia Plath’ı olan Zeynep’in hikâyesini içe işleyen bir duyarlılıkla kaleme alıyor. Okuru kimi zaman eğlenceli, kimi zaman hüzünlü ama ne olursa olsun umutlu bir yolculuğa çıkarıyor. İnsan ruhunun küçük kusurlarını ince bir mizahla işlerken, arka planda kendisiyle yüzleşen, kendisini yeniden inşa eden bir kadının zaman içindeki dönüşümünü büyüleyici bir kameradan yansıtıyor. Zeynep, insanın farklı kimliklerini bulmasının yollarını ararken, acıyı, melankoliyi

Dilek Yılmaz ilk öykü kitabında ahenksiz bir koro içindeki farklı seslere kulak kabartıyor. Okurun karakterler arasında gezinirken yakınında duyabileceği, yükselip alçalarak dalgalanan bir ses bu. Kentten kasabaya kendini bulmaya çalışan kişilerin yaşadığı ağrıların, ritmi bozuk ilişkilerin, evden fabrikaya kuşatılanların, gidenlerin ve kalanların hikâyeleri. Yalın ama düşünerek, hiçbir konuşma cümlesinin atlanmadan okunması gerektiği, hikâyenin yazınsal bir metne katacağı değeri çarpıcı biçimde gösteren ö

Gözlerimizi kamaştıran, Boğazımızı bir gecede yararak karşımıza dikelmiş bu gizemli varlık, İdük... Adı bile sırlarla dolu, İstanbul’un sokaklarına gölgesi usulca düşüyor. Ne yöneldiği belli, ne aradığı... Belki de kendisine bile yabancı. Gecenin karanlığında giden son ada vapurunda, pencereden kolunuzu güçbela çıkardığınız sigara molasında ya da belki de akşam vakti gereksiz yere söylediğiniz o üçüncü lahmacunun kendini hararetle hissettirdiği rüyanızda karşınıza çıkıveriyor. Sislerin içinde ansızın beliri

Keşif gemisi 30 dakika içinde kalkışa hazır hale getirildi. Yavaş yavaş karanlığın içine girmeye başladılar. “Kepler-2 bu bir toz bulutu ve görüş sıfır. Buna sebep olan şey belirsizliğini koruyor.” dedi Khan. “Kepler-2 hızda kontrol dışı artış tespit ediyorum onaylıyor musunuz?” diye teyit istedi John. “Onaylıyoruz John yavaşlayın” dedi 2. Kaptan. “Olumsuz yavaşlayamıyoruz.

“Şimdi böyle gevşek gevşek anlattığıma bakma, yine de rahmetli neneciğimin her bayram kestirdiği koçların sırtında Sırat Köprüsü’nü adım adım katederken içim şöyle bir ürpermedi değil. Çocukluktan hatırımda kaldığı kadarıyla gayri ihtiyari üç Kulhu bir Elham’ı hemen çabuk çabuk okuyuverdim ama karşı tarafa ulaşıp da kendimi cennete kabul alanında bulunca şöyle derin bir oh çektim.” Cennette işler akıl alır gibi değildir. Kimsenin sırrına eremediği ama herkesin farkında olduğu adaletsiz bir durum vardır orta

“Yerde bir elin büyüklüğü kadar kan, bir tutam saç kaldı. Yerde, bir insandan geriye kalan korkunç bir anı.” Sadece kadınları etkileyen çaresiz bir intihar salgınının gölgesinde adım adım sona yaklaşan bir dünya, bu korkunç karmaşanın içinde eski sevgilisinin peşine düşen yalnız, yoksul, paniklemiş bir adam: Hükümet aleyhine tweet attığı için gözaltına alınan ve şartlı tahliye edilen anlatıcı, bir yandan birkaç kadının intiharıyla başlayan ve kısa zamanda kitlesel bir hal alan kaosla baş etmeye çabalarken,

Dört duvara hapsedilemeyen hayatlar bir fotoğraf karesine hapsedilemez ve hakikati anlatamaz elbette ama gözlerinizi diktiğiniz bu fotoğrafın bir özelliği var: İçerili yolculuğumun ilk yılında 1993 yılı yaz aylarında Diyarbakır E. Tipi zindanın 36. koğuşunda çekilmiş o ilk fotoğrafta yer alanların çoğu hayatlarının 30 yılını dört duvar arasında geçirmiş ve halada geçiren arkadaşlar; Simurglar onlar işte. İçlerinde Mehmet Aslan gibi vahşice katledilenler Aram Akyüz gibi bir sevdaya bir hasrete kalbi dayanama

"Tuhaf adamlar acayip koşullarda lazım olabilir." Fu, Gönül İşleri Bakanlığı'nın 22 üyesini katledenleri bulabilecek mi? Müntekim Gıcırbey başkalarının intikamını alarak nereye varacak? Enver Paşa nasıl bu kadar çekici bir centilmen olmuş? Hayati Tehlike ne tür bir canavar?.. Şebnem Şibumi yanlış adama mı verdi kalbini? Bakanlıktan AşKart almak, aşkı kanıtlamaya yeter mi? Dev Abdülcabbar, Ruhiye Teyze, Abidin Dandini, Uçan Kız, Atom Bombacıyan, Korkut Üneli, cin Jajha ve papağan