“Sıcak yaz havasında Mardin ovası suyu sarıya çalan bir göle benziyordu. Esen rüzgârla buğday başakları bir o yana bir bu yana salındıkça gölün yüzeyinde sapsarı dalgalar beliriyordu. Güneşin gölüydü bu, rengini o kutsal ışığın sarısından alıyordu. Yakıcı bir ışık seli uçsuz bucaksız tarlalarda başka renklere izin vermeden bütün canlılığın üstünü kavrulmuş bir sarılıkla örtüyordu. Bir zamanlar farklı renklerde boy göstermiş otlar, çimenler, çiçekler, çalılıklar boz bulanık bir renge bürünmüştü.” İdris Balu

“Sıcak yaz havasında Mardin ovası suyu sarıya çalan bir göle benziyordu. Esen rüzgârla buğday başakları bir o yana bir bu yana salındıkça gölün yüzeyinde sapsarı dalgalar beliriyordu. Güneşin gölüydü bu, rengini o kutsal ışığın sarısından alıyordu. Yakıcı bir ışık seli uçsuz bucaksız tarlalarda başka renklere izin vermeden bütün canlılığın üstünü kavrulmuş bir sarılıkla örtüyordu. Bir zamanlar farklı renklerde boy göstermiş otlar, çimenler, çiçekler, çalılıklar boz bulanık bir renge bürünmüştü.” İdris Baluk

Hapishanedeki beşinci kışımız bu. … Beş yıl boyunca ne yaptık sorusuna tek kelimeyle cevap vermem istenseydi, buna “yaşadık” derdim. Dışarda olmamız halinde nasıl yaşayacaksak, burada da öyle yaşadık. İki kelimeyle tanımlamama izin verilseydi “direnerek yaşadık” derdim. Mektubumu Sincan Hapishanesi’ndeki hücreden ruhunun çalkantılı sularına saldığı kâğıttan gemisiyle yapılmış bir yolculuk olarak görmeni isterim. Yoldaşının yol boyu gördükleridir yazdıkları. Yazmaya ara verdiğim saatlerde de adeta Sincan h

"İçinde biriktirirsin bazen. Sonra katmer katmer üstüne yığılır biriktirdiklerin. Taşıyamaz hale gelirsin. Hele bir hücrede tek başınaysan, esirsen... Ya seni yer bitirir içindekiler ya da dökersin onları, eyleyerek, söyleyerek. Elinizdeki romanda da böylesi bir iç dökmenin sesi tınlıyor. Bu kitabın en önemli özelliği yazılmış olmasıdır. Kendini toplumsal ve bireysel dertlerin dermanına adayan bir yiğit insanın, sıkıştırılmaya çalışıldığı iki metrekarelik bir zindan hücresine sığmamış olmasıdır. O hücreden

"Köpekler, çok geçmeden, yuvalarından çıkan karıncalar misali saklandıkları yerden çıkmaya başladılar. Dünyanın en hızlı atları gibi koşuyorlardı. Sahilin yakınındaki ağaçlık alana geldiler. Ölüm adasının ortasına özgürlük bayrağı asılmıştı. Hepsi birer kahramandı, özgürlük bayrağının yıldızına akacak o kutsal boyanın renkleriydi onlar." Kutsal boyanın renklerinin üzerine çöreklenen karanlık... Şehirlerin metal gürültüleri, kalabalıkların uğursuz uğultuları... Açlık, susuzluk... Sonra ölüm adaları... Özg