Orhan Şaik Gökyay’ın bu çalışması Sultanahmet Camii mimarı, Mimar Mehmet Ağa hakkında Cafer Efendi adlı bir zât tarafından kaleme alınmış olan Risâle-i Mi‘mariyye adlı menâkıbnâme üzerinedir. Türk mimarlık tarihinde Mimar Koca Sinan’dan sonra en önemli mimarlar arasında sayılan Mimar Mehmet Ağa, Sultanahmet Camii gibi çeşitli mimari eserlerin yanı sıra devrinde bazı kısımları oldukça eskimiş olan Ka‘be’nin onarımını da yapan mimardır. Cafer Efendi adlı bir zât da mimara duyduğu derin sevgi ve saygı neticesi

Bu yazıların amacı, hiç kimsenin, bir bölüğü pek aşırı olan yanlışlarını sergilemek değildir, kesin olarak. Ancak bunca yüzyıllara serpilmiş olan ve türlü açılardan değer taşıyan kültür ürünlerimizin, gelişi güzel, çoğu kez çetin olan bir emeği göze almadan, bugünün diline getirilemeyeceği yolunda, okuyuculardan bu alana girecek olanlara bir uyarıda bulunmak istenmiştir. Bir kitabı, yalnızca, o da birçoğu yetersiz olan sözlüklerin yardımıyla anlamanın yolu olmadığı tanıklarıyla gösterilmeye çalışılmıştır. S

Türk millî mefkûresinin en önemli sembolü olan Kızıl Elma, en kısa tanımıyla Türk milleti ve devleti için daimi bir hedeftir. Türkler ve özellikle de Oğuz Türkleri için Kızıl Elma, düşünüldükçe uzaklaşan, uzaklaştıkça da cazibesi artan ülkülerin simgesidir. Türk'ün kendisinden başka seveni olmaz düşüncesiyle ömrünü Türk milleti ve kültürü için hâlisâne çalışmalarla geçiren Orhan Şaik Gökyay, 1986 yılında Tarih ve Toplum Dergisi'nin Ocak ve Nisan ayları boyunca yayımlanan sayılarında Kızıl Elma üzerine o gü

Hazret-i Resul aleyhi’s-selâm zamanına yakın Bayat boyundan Korkut Ata derler, bir er çıktı, Oğuzun o kişi tamam bilicisiydi, Oğuzun içinde tamam velayeti zâhir olmuştu, ne derse olurdu. Gayipten türlü haber söylerdi, Hak Taâlâ onun gönlüne ilham ederdi. XIV-XVI yy. arasında yazıya geçirildiği tahmin edilen Dede Korkut Hikâyeleri, Oğuzların hayatını konu olan 12 ayrı hikâyeden oluşmaktadır. Her biri bir boyun çıkışını beyan eden bu hikâyelerin Oğuzun 24 boyuna atfen aslında 24 tane olduğu kuvvetle muhtemel

Dede Korkut Hikâyeleri yüzyıllar boyunca sözlü gelenekte varlığını koruyup biçimlendikten sonra Oğuzların dilinde yazıya geçirildi. Hikâyelerin oluştuğu dönem de, yazıya aktarıldığı tarih de tam olarak bilinememektedir. Yazık ki bu hikâyelerden günümüze yalnızca Dresden ve Vatikan´da bulunan iki yazma ulaşabilmiştir. Hikâyelerin çok daha eski bir Oğuz destanının on iki bölümünden ibaret olduğu düşünülse de, kim tarafından yazıya aktarıldığı belirsizdir. Dede Korkut ya da Korkut Ata´nın kim olduğuna dair el

"Bu yazıların amacı, hiç kimsenin, bir bölüğü pek aşırı olan yanlışlarını sergilemek değildir, kesin olarak. Ancak bunca yüzyıllara serpilmiş olan ve türlü açılardan değer taşıyan kültür ürünlerimizin, gelişi güzel, çoğu kez çetin olan bir emeği göze almadan, bugünün diline getirilemeyeceği yolunda, okuyuculardan bu alana girecek olanlara bir uyarıda bulunmak istenmiştir. Bir kitabı, yalnızca, o da birçoğu yetersiz olan sözlüklerin yardımıyla anlamanın yolu olmadığı tanıklarıyla gösterilmeye çalışılmıştır.