Buzdağını görünen kısmından tanımak gibi bir kaderimiz var. Zeki Ergezen’in bir siyasetçi ve devlet adamı olarak bilinmesi buzdağının sadece görünen yüzü. Ahlat’ın köklü ailelerinden birine mensup olan Ergezen’in pek çok özelliği kamuoyu tarafından bilinmiyor. Bu durum sadece ona özgü değil kuşkusuz. Portresi ve biyografisi yazılmayan pek çok değer yapıp ettikleriyle kısa süreliğine akıllarda kalsa da zaman geçtikçe eserleri de kişilikleri de unutuluyor. Bir kader bu! Yazının yaşatan bir tarafını en çok por

Mehmet Aycı, denemeden şiire, kurmacadan eleştiriye, portreden değiniye edebiyatın pek çok alanında eser veren bir yazar. İnsanın dokunduğu, kullandığı, gözlemlediği, gördüğü ve duyduğu ne varsa yazılabilir güveni veriyor onun yazdıkları. Onun kenti sadece yaşadığı mekanlar toplamı değil; aynı zamanda bir yazı odası. Yazdıklarından kültürel ve toplumsal değişimin nabzını tutmak mümkün. Aycı, yazdıklarıyla bir bakıma kendi etnografisinin de eksik taraflarını tamamlıyor. Kahveden Gelir Sesi ise bugüne kad

Kar Ankara’ya ne yapar? Hacı Bayram, Kocatepe, Maltepe camilerinden, bir mahalle mescidinden kalkan cenazeyi uğurlayanlar hangi yönleriyle birbirinden farklıdır? “06” plakası başka kentlerde ne çağrıştırır? Kızılay’a neden inilir? Bahçeli’de yürümek nasıl bir şeydir? Ankara’nın sonbaharı nasıldır? Kâğıt mendilciler, sokak müzisyenleri, dilenciler, kitapçılar kente ne katar? Ankara resmî midir? Martılar Ankara’ya nereden gelir? Ankara Ramazan’ı nasıl geçirir? Mehmet Aycı, 30 yılı aşan “Ankaralı” kimliğiyle

Bu kitap; Hindistan, İran ve Orta Asya ile ilgili Farsça kaleme alınmış seyahatnamelerin ayrıntılı ve incelikli okumalarına dayanan çığır açıcı bir çalışmadır. Önemli bir dönüşüm ve kültürel temas çağında üretilmiş ve Bâbürlüler, Safevîler ve Orta Asya'yı birbirine bağlayan bu ihmal edilmiş edebiyat türünün (sefernâme) ilk kapsamlı incelemesidir. Kitabın yazarlarının bu seyahatnamelere dair yaptıkları yakın okuma, bu kıymetli anlatıları üreten Müslüman ve gayrimüslim yazarların zihinsel ve manevi dünyaların

Mehmet Aycı, Mantıku't Tayr'dan yola çıkarak yazdığı Otuz Kuş'ta, yeryüzündeki insanlarla gökyüzündeki kuşları bir araya getiriyor, hikâyelerini de birbirlerine düğümlüyor. Yörük obasından Şahin Kayası'na, Nuh'un Gemisi'nden Hz. Süleyman'a kadar uçan bu kuşlar; insanın yapıp ettiklerine, iyiliklerine ve kötülüklerine, kalplerine ve yaşamlarına şahit oluyor. Yeryüzünün ve gökyüzünün, insanların ve kuşların resmini ise Volkan Akmeşe çiziyor. Simurg'u aramaya karar verdiler. Kaf Dağı'na doğru uçtular. Her cins

Dağ, dağ üzerine konur mu? Bu ne yüce bir hayaldir. Peki, dağ üstüne dağ konulsa dağ olur mu? Olmaz diyor türküde. Bildiğimiz dağ anlamında bir dağın dağ üzerine konulması mümkün mü? Sözün asıl sahibi imkânsız bir şeyden mi bahsediyor yoksa nasıl bir yük taşıdığından, taşıdığı o yükün aklî anlamda yük sayılmayacağından, bir gönül yükü olduğundan mı? Bir de yanık yarası anlamında dağ var. Koymak fiilini kullandığına göre bu uzak anlam ama yine şöyle düşünülebilir: Bu gönül yarasını/yanığını/ dağını başka bir

Sen yürüyünce Peşinden gelmek ister Ağaçlar bile

Bir yolunu bulsam dünya yeni yaratılmış gibi İnsan yeni yaratılmış suya toprağa yakın Ateşin derinliğine rüzgârın uçarılığına Bir yolunu bulsam gemi icat edilmemiş olsa... Biryolunubulsamseninleadımaynıolmazmümkündeğil Kendimolurumkendimdenbaşkabirkendimolurum Bir yolunu bulsam adım yine Mehmet Aycı olur

Sen en çok bir ırmağa benzersin, giysilerin Bilindik sızılardan yalnız gözlerin bahçe Tenin yangınlar taşır ruhunun kıyısına Evine ve bahçeye Ruhun gemiler çağırır közden ve tutuşmaktan Gemiler almaz ruhunu Seni koşmaktan yaratan Allah, bir gu?zellik Nefesiyle bahçeye Dudakların titreyince du?nyalar tazelenir Her an yeni bir dua, her an yeni bir du?nya... Eriğim, yenidu?nyam, köku? göklerde çılgınım İyimserlik damgası parmak uçlarından Öperek başlıyorum yaşamaya...

Sözün yataklarında ırmaklar imrenirdi; Çeşmeler ağır akardı seni dinlemek için. Sesinin vadisinde gökyüzü konakları Unuturdu kentini seni dinlemek için. Sessizlik koşar adım meydanlarına doğru Ayaklarından öperdi seni dinlemek için.

Bir kuşun kanatları da kuştur, açılınca İnce bir gölge sızar kalbimin çatlağından O zaman bir devrimci olurum tenim kan Kanatmadan yeryüzünü çiçek bahçelerinden Asma bahçelerinden, ha, ona bağ diyoruz Bağlanmak bir bağı olmak değil midir? Kanatları da bağlıdır bir kuşun kendine Gölgesi de bağlıdır, kalbi de sızısı da Küçülür yükselince Genişler alçalınca...

Bir edebî tür olarak portre ve portre yazarlığı edebiyatımızın yaygın türlerinden değil. Dolayısıyla başarılı portre yazarlarımız da neredeyse bir elin parmakları kadar. Son birkaç yılda bu nadir isimler arasına şair ve yazar Mehmet Aycı da katıldı. Hem de başparmak adayı olarak. Portre yazarlığımıza yeni bir bakış ve söyleyiş kazandıran Mehmet Aycı'nın portreleri bir İnternet sitesinde yayımlanırken dilden dile dolaştı... Âdeta sözlü kültürümüzün konusu oldu. Anılanlarla birlikte Aycı'nın portre yazılarını

Bir yalnız başak... Bütün olgunluğuyla orada... Onu görebiliyorsunuz. Kırk olgun tane var içinde... Hasattan önce mi sonra mı yoksa hasat yapılmadı mı yoksa tarlada tek başına ekin dediğimiz o mu yoksa hasattan kastımız o başak İçin mi bunlar önemsiz... Önemli olan orda bir başak var... Yalnız... Yalnızlığının farkında... Kırk tane var içinde... Olgun...

En uyanık olduğum zaman yakalıyor uyku perisi. Uyku perisinin uçları kahverengiye çalan kızıl kanatları var. Atları ateşten… Bin yıllık uykusuzluğumu hangi çeşmelerden kandırayım, diyorum ona. Gümüş memelerinden bengisu sunar gibi bin bir ihsanla bana ölümün kadehlerini gösteriyor. Üzümün kızının baygınlaştırıcı tadından farklı bir şey bu: Gerçek uyku; ölüm! Ölüm; o hepimizin bekletmeyen sevgilisi! Bahar zehirlenmesi, diyor, hekimbaşı ruhumu yazıya döktüğünde. Bu kalem hangi ağaçtan biliyorum, bu kalem