Çıkmaz bir sokağa giren delinin dört mevsim içinde, doğurgan coğrafyamızın aklından geçirdiği öyküleri bir nefeste okuyamayıp, yalnız kalamadığımızın korku hissi ile nefes nefese okuyakalacaksınız. Apartman boşluklarına daha bir dikkatili bakıp karartılar arayacak, tek göz kedilere üzülecek, sahipsiz güvercinleri besleyecek, aynalara güvenmeyecek, kapılarla konuşacak, körleri dinleyecek ama yine de bu hikâyelere inanamayacaksınız. Aldığınız nefesin içindeki toz zerrelerinde uyuyakalıp, bir elmanın içindek

ipsiz bi uçurtma tarar renklerini günebakan pencerelerde yorgunluk bardakta gökyüzü, çayda çıra gazetelerde ölüm manşetlerde hep aynı volta ve aynı dozda vodka sızdırmış içimizdeki ölü sezarları. gereği düşünülmedi hiç.

... Anastasya bana bir yalan söyle Tüm doğrularımı azat edeyim Uzat bir kibrit yakayım bütün limanları Ah o gülümsemene Roma da yanar Neron da Hatırına Sezar sırtından bıçaklar Brütüsü, göğsünden Kleopatrayı Yorgun gözlerime bir damla gülümsemeni bırak Sığdırayım o damlaya yedi okyanus gözyaşımı Anastasya, bana bir yalan söyle