Bir kuş üşüyor, ıslanmış bir kuş Kırılan ince dallardaBiliyorum ağaçlar da üşüyorİçimde ölümle karıncalanmış bir sevinç Dudaklarımda harflere dökülmüş adın Yüreğimde kış sabahının ayaz tadı Emanet kalmış gözlerin bendeBiliyorum gözler de üşüyor

Yüreğin daraldığında Susuz bir fidanı Solan bir gülü Ölüme direnen bir bebeği düşün. Sonra Yeşermeyi, doğrulmayı Yürümeyi, koşmayı Konuşmayı düşün. İnsan ki peşindedir Bir büyük düşün İnsanı düşün...

Pınar, "keşke aşk da kimyasal formüllerle ifade edilebilen bir şey olsaydı" diye geçirdi içinden. O zaman söylenemeyen sözcükler daha kolay ifade edilebilir ya da formüller ona bir koruma kalkanı sağlayabilirdi… Aşk diye yazılan bir element ya da bildiği bir bileşik yoktu ama doğada bulunan elementlerle AsK yazılabiliyordu. As, arseniğin simgesiydi ve aşk gibi arsenik de yavaş yavaş öldüren zehirli bir maddeydi. K ise potasyumun simgesiydi. Aşk gibi yaşam için kaçınılmaz olduğu kadar her an reaksiyon vermey

"Ne çok geç kalmışım sana sevgili Aşkına oldum tutsak bir deli Gözlerinde kayboldum unuttum kendimi Gün ağarırken tuttum nöbetleri Sen hiç bilmedin Yüreğimden bir sen geldi geçti... "

Yerlerinden fırlayarak kalkan gençler, uyku sersemliği içinde kendilerini çadırın dışına attılar. Ayakta kas- katı kesilmiş; rüya mı, yoksa bir gerçekle mi karşı karşıya kaldıklarını anlamaya çalışıyorlardı. Fal taşı gibi büyüyen göz bebekleri, korkudan yuvalarından fırlayacak gibiydi. Sonra birbirleriyle bakıştılar. Ardından tekrar bakışlarını karşılarında duran karanlık gölgelere çevirdiler. Birkaç dakika içinde kendilerine geldiler. Yüz ifadeleri daha da korkunç bir hal aldı. O kadar şaşırmışlardı ki ne

Ben turabım savrulmaya geldim Aşk oduna yanmaya geldim Ayaklar altında ezilmeye geldim Ben aşkın uğruna serden geçtim Verdiğin bu canı sana vermeye geldim…

Bir şairin ilk kitabı gelecekte yazacağı şiirleri konusunda da bizlere sonsuz ipucu verir. Onu besleyen duygusal kaynakları, akıl adlı fenerden ne kadar ışık alabildiğini, nesnelerle kurduğu ilişkiyi ve aslında en önemlisi de varlık ile hiçlik arasındaki yolculuklarını okuyabiliriz. Özgür Küpçü şiirini okuduğunuzda tüm bunları görebileceksiniz. Umut veren genç şaire yolunda başarılar dilerim…

Sevda yükünü almış, baharı beklemeden tomurcuklanmış, çiçeğe durmuştu ağaçlar. Umutlar sanki güneş, sevda sanki toprak, kadın sanki suydu. Sanki ayağının ucunu değdirse denizin üzerinden yürüyerek gidecekti sevdaya. Öylesine açmıştı yüreği, öylesine bahar, öylesine mutluluğa durmuş, öylesine ateşliydi… Bir adam, bir kadın, bir bebek… Sevdaya tutkundu, adı AŞKtı kadının… Yüreği TAŞtı adamın… Önce sevmiş, sonra öldürmüştü kadının yüreğini… Ve bir kadın öldü burada… Dün, sessiz sedasız, kendi kendine öldü. AŞK

Kime olacak isyanım kinim Ne edersem Kendime ederim kendim Aynaya baktığında Yine kendini görmez misin kendin?

Sanki biri yanıma ilişip hüzünlüce sarılsa, haykıra haykıra ağlamak geliyordu içimden. Yoktu öyle biri… Yutkundum, sustum işime baktım. Yorulduğumun, koşuştururken sallandığımın, susadığımın, farkında olmadan acayip düşünceler içimden gelip geçiyor, saatler su misali akıp gidiyordu. Deprem anından beri hiçbir vaktim faydasız geçmedi. Benliğimle her yere yetişmeye, gönüllüce ve insanlığımla gurur duyarak elimden geleni yapmaya çalıştım…

Okumadan düşünmeye çalışanlar, doğru eylemler ortaya koyamazlar; çünkü okumak eylemin aracıdır. Araçsız iş yapılamadığı gibi okumadan da düşünce üretilemez. İyi okumak iyi düşünmek, iyi düşünmek iyi işler ortaya çıkarmak demektir. Çünkü eylemin atası düşünmektir.

dibi görünmeyen nehirde yüzmeye benzer Biraz da yaşamak…

İnsan bedeninden akan enerji ruh, zihin ve bedenden oluşur ve bir aradadır. Dışsal etkilerden zarar gören bu enerji, zarar gördüğü sürece fiziksel boyutta bozulmalara yol açar. Bedeni fiziksel, zihinsel ve ruhsal olarak kaosa sokar. Kişinin bütün varlığı kaosa sürüklenir. Kendisi ile beraber yakınındaki kişiler de bu enerji bozukluğundan etkilenerek kaosa girebilir. Bedeni her yönden arındırıp sağlıklı kılmak kaosu yok edeceği için akan zihinsel, bedensel ve ruhsal enerji kişiyi en iyi yerlere taşıyacaktır.

Nereden bilebilirdim ki saat 04.17`de yer altındaki canavarın harekete geçerek kıyametin provasını yaşatacağını, yaşamları alt üst edeceğini ve bana hayatımın en zorlu gününü yaşatacağını… Bir öğretmen babanın kızını enkazdan kurtarma öyküsü…

Bu satırları yazarken yanımda birkaç mum yanıyordu. Tam günlüğü kapatıp mumları söndürecekken mumun üzerine düşüp bir şekilde ölmüş küçük bir sinek gördüm. Eriyen mumun içinde sıkışmıştı. Mumu söndürdüğümde ve tekrar donduğunda içinde hapsolmuş şekilde kalacak. Her yanışında tekrar gün yüzüne çıkacak. Bu bana yaşadığım her şeyi nasıl düşünerek yeniden tekrar yaşıyormuşçasına hissettiğimi hatır- lattı. Mum gibi düşünmek… Sürekli yaptığım ve anlamlandırmaya çalıştığım o şey buymuş aslında. Peki ya mum gibi dü

Sanatın akademik bir tanımı var biliyorsunuz, duygu ve düşünceleri estetik bir dille falan filan ifade etme olayı deniliyor. Fakat bu tanımı ben yetersiz ve isabetsiz buluyorum. “Sanat, çağlar arası iletişim kurabildiğimiz evrensel bir dildir. Sanatçı da bu dili konuşabilendir.” Bu tanım bendenize aittir. Akademi camiasında reddedilmiştir, deli saçması şeklinde yorumlanmıştır böyle yorumlanması da bana saçma gelmiştir. İnanıyorum ki bu tanımın doğruluğunu bir gün kabul edecekler.

Toprağa düşen her yaprak Bir gözyaşı misali Benim gönlümde Tıpkı bir hazan mevsimi Solmuş sararmış Yapraklar misali

"İşinin ehli olmayan insanlara önemli görevler verilirse hırs, mevki, para, ahdi vefanın önüne geçer, gelecek nesillerin önünü keser. Keskin keseri ustanın elinden alır ehli olmayana verirseniz döner dolaşır eninde sonunda acımaz sizin elinizi keser. Keskin zihne zincir vurmaya kalkarsanız eline geçirdiği ilk fırsatta firavunluğa ve kademeli çalışan canavarlara çağdaşlık adına maşa olmaya kalkar. Maşayı kış mevsiminde dedemizden kalma kuzinede kullanalım. Canavarların elinde maşa olmaya kalkan evlatlarımıza

Söz verdik güneşin battığı yerde Hani o yeminler o sözler nerde? Bitmez dediğin aşk bitti mi sende? Hani sen benimdin gitmeyecektin...

Sensiz kül rengine benzer gökkuşağım Göğümde yıldızlar söner, sular çekilir kıyılarımdan Leylam…