Açıklama: Evrende her şey bir ön yüz, bir de arka yüzden ibaret. İnsanoğlu insan, bundan muaf olabilir mi? Elbette insanın da görünenin ötesinde bir de görünmeyen (arka) yüzü var. O yüz, insanın arka yüzü, özünde duran yüzüdür. Ne kadar yakından bakılırsa bakılsın görünmeyen, içe bakmayı/bakabilmeyi mecbur kılan bir yüzdür o. Bakıştan görmeye geçebilene görünür o yüz. Arka yüzden haber almak herkesin harcı olmasa gerek. Yüzdeki sayısız mimikten, cümledeki envai çeşit söz dizimine, nefes alışlardan kirpik i

28 Mayıs 1950, Ordu Perşembe doğumlu olup ilkokulu, doğduğu Kovanlı köyünde okudu. Eğitimci. Akpınar İlköğretmen Okulu 1969 mezunu. Sonradan Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi. Görev yaptığı yerler: *İlk önce Hakkâri Merkez YIBO, ardından Yüksekova Uzunsırt İlkokulu *Ordu Fatsa Bahçeler Köyü Sinan Mahallesi İlkokulu *Samsun Merkez Yayla Köyü İlkokulu *Samsun Devrim Lisesi, Samsun İmam Hatip Lisesi *Fransa, Montereau 77130'da Türkçe ve Türk Kültür Dersleri Öğretmeni *Canik Belediyesi Kültür Müd

Ahmet Doğanay, başkişi olarak doğayı ve insanı işlediği Navruz Ana romanında, 2021 yazında çıkan o büyük orman yangınlarının verdiği yıkımı, sayfalarına ustaca taşımış. Doğanın sesi olmuş, her cümlesinde doğaya zarar verenlere isyan edercesine haykırmış âdeta. "Kuzey rüzgârlarının üflercesine azdırdığı, önüne geleni çatır çatır yaktığı, son yüzyılın yıkıcı bir afetiydi bu. Toroslar boyunca 270 noktada peş peşe yükselen alevler, Anadolu tarihinin en büyük orman felaketi olarak kayıtlara geçti. Ve 177 bin 47

Grigory Petrov'dan öğrendiğim, anlamlı bir atasözü var; "Yeni toplumlar, kendileriyle birlikte yeni şarkılar üretirler." Şimdiki toplumların, üretme konusunda acınası bir tembellikleri var. Eğer başkalarının sesiyle konuşursanız, kendi düşüncelerinizi asla söyleyemezsiniz. Koro olmanın da böyle bir dezavantajı var. Asla bireysel ve bağımsız davranışlar sergileyemiyorsunuz. Sesiniz de ne kadar muhteşem olursa olsun, aralarda bir yerlerde kaybolup gidiyor. Özgürlük şarkıları söyleyen bu bilinçsiz eylemciler i

"Bilirsin, bir çocuk masumiyetiyle sevdim seni. Çocukluk sadece sevgimde değildi lakin. Çocuksu hayallerimin peşinden koşarken düşüp dizlerini kanatan, dizlerinin kanamasından çok, annesinden yiyeceği azarı düşünerek ağlayan bir çocuktum. Özgürce düşünen içimdeki çocuk, hareket kabiliyetini yitirmiş gibi, küçük bir hayal odasında senin evrenini keşfederken, oyunlar oynayıp kilitli kapıların açılmasını bekliyordu. Kapıyı kıracak fiziksel gücü bulması, o çocuğun özgürleşmesi için yeterli bir büyüme değildi. O

Çömlekteki bu çöküşe rağmen ailem ve ben çömlekten umudumuzu kaybetmeyerek üretime devam ettik, ben aynı zamanda değişik çanak formları üretiyordum. Bu çöküş döneminde çömlekçilerin yaptığı işler para etmediğinden bölgede çömlekçilere kız vermeme gibi bir durum da meydana gelmişti. 1973'ten sonra bu mesleğin Avrupa'da tanınmaya başlamasıyla birlikte Avanos'ta yapılan çanak çömleklerin değeri artmaya başladı ve günümüze kadar da bu ilgi tazeliğini korumaya devam ediyor. Geçmişteki bütün bu sıkıntılara rağme

Giuseppe, Luca'nın çenesinden tutarak: "Peki, kızının ne suçu vardı, ha?" diye bağırdı. Luca'nın üzerinde hâlâ sarhoşluk vardı. “O kim be, adını bile hatırlamıyorum." dedi. Giuseppe'nin siniri daha da katlandı ve daha fazla beklemeden Luca'nın başına ve gövdesine birkaç el ateş etti. Giuseppe, görevini tamamlamıştı. Biraz soluklandıktan sonra aşağı inip bir sandalyeye oturdu, arkasına yaslandı, yorgundu. Sessizliğin ve karanlığın içinde düşünmeye başladı. On yıl önce böyle bir şey yapabilir miydi? Geçen zam

Efe, mutlu çocukluğunun geçtiği adadan başka bir ada ülkesine gelmişti. Tabiat, sakin yaşam ve deniz gibi benzerlikleri vardı, fakat çok önemli bir fark da vardı; Afrika, sömürülen, yoksul ve çaresiz bırakılan, masum insanların adasıydı. Burada çocuklar eğitilemiyor, doğru dürüst meslek sahibi olamıyorlardı. Hayatı doya doya yaşamak onların da hakkıydı elbette, ancak bu şansları hiç olmamıştı. Doğal zenginlikleri ellerinden alınmış, zorla çalıştırılmışlardı. Aç kalmışlar, kimi zaman da bulaşıcı hastalıklarl

Söz ola kese başı Söz ola kese savaşı. - Yunus Emre "Hayata dair herkes konuşur, ancak kimi söz söyler, kimi öz söyler." İnsan hayatı, okuduğu bir kitaptan, bir makaleden ya da tek cümlelik bir sözden etkilenme hatta değişme potansiyeline sahiptir. İşte elinizdeki şu kitapla her biri yaşamın ve yaşanmışlığın içinden süzülüp gelmiş bu sözlerle hayatınıza bir dokunuşta bulunmak istedik. İyisi mi, sizleri bu düşünceden incilerle baş başa bırakalım.

Sen gittin ama sevdan gitmedi. Şimdilerde ise peşimde kanlı bıçaklı bir mutsuzluk. Sadece benim gibiler yüreğinden süzer mutsuzluğun acısını. Mutsuzum çünkü sen gittin, kalbim durdu! Senden sonra her daim mutsuz bir bünye, sen fakiri bir ruh ve terk edilmiş bir beden. Ben ne yaşamışsam içimde yaşadım ve kaderimin bana sunduğu tehdidi kimseye yansıtmadım. Ne varsa içime bastırdım, ne varsa içimde hallettim. Bitmedi bitmesi gereken. Artık bana sadece küçük bir bavul ve şafak sökmeden terk etmek kaldı çoc

Şair-Yazar İmdat Gönülal, “Gün Umudun Aynasında” isimli kitabında, yaşam hikâyesini anlatırken şiir kitaplarındaki ustalığını, dilini ve doğallığını bu kitabına da yansıtmış. Belki de çoğumuzun yazmayı bırak, diline bile alamayacağı “yaşanmışlığını” o denli doğallığıyla kitabına yansıtmış ki âdeta toplumsal adaletsizliği, yoksulluğu ve haksızlıkları yaratanların yüzüne bir zemheri ayazı gibi çarpmış. Zaman zaman şiirlerini de serpiştirdiği kitabında; tam anlamıyla gerek bireysel gerekse toplumsal sahip

Farkındalık adına yazmış olduğum bu kitabı; acı çeken, sesini duyuramamış ve sonsuzluğun içinde mutlu olduğunu umduğum canlara ithaf ediyorum. Umarım bu kitap amacına ve farkındalığa ihtiyacı olan tüm canlara ulaşabilir. Bizim hikâyemizin sonu hüzünlü bitse de onu tanıdığımız için her zaman mutlu kalacağız, umarım sizin farkındalığınızın ulaştığı hikâyelerin sayısı çok ve sonucu mutlu olur. Ceviz ağacının içindeki güzel ruha sevgilerimizle...

Tutarsızlıklar sarmış içimi İsimsiz insanların üzerlerinden sana Akıyordu zaman Kararmış gözlerde bir yudum aman Ellerimde suspus çiçekler Sana akıyordu zaman Dileme benden aman Kalmışız yine dallarında söğüdün Öyle ya da böyle Amansızlıklarda Ve yakındır Çakılacağız aşağılara.

Açıklama: Karanlık sadece gökyüzüne ait değildi. Bazen duyguların dili olabiliyordu. Kalpse o dilin şekle büründüğü bir kaptı. Karanlıklar kalpten yeşermeye başladığında dönüp görünmez harflerle yazılan o dili okumak gerekiyordu. Ela, kalbinde depreşen karanlıklara gün doğmasına izin verebilecek miydi? Yusuf olmak iffetin temsiliydi. Kuyularda başlayan okul, edebin alfabesini hecelemekti. İffet ise sadece kadına hasredilen bir ahlak değildi. İffet erkeğin de üzerine giymesi gereken en güzel elbiseydi.

İnsanın canı yanmayagörsün. Sevdikleri ellerinden gitmeyegörsün. Hele ki masum, günahsız, suçsuz bedenler zamansızca toprağa düşmeyegörsün. Ne kadar zaman geçerse geçsin acılar bir türlü dinmez yüreklerde. Bu uğurda atılan adımların hesabı görülmez, düşünülmez. Akıl baştan gitmiştir bir kere. Yapılan işin, verilen tepkinin, doğru mu yanlış mı olduğunun farkına varamıyor insan. Hep "aklıselim olmak gerekir" diyoruz ya; hataları, hatalarla kapatmaya çalışan insanda o aklıselim düşünce kalamıyor aslınd

Yüzümü cama iyice yaklaştırıyorum; gözlerimi kıpırdatmaksızın damlacığa odaklanıyorum. Camdan aşağı yavaş yavaş, öylesine ağır kayıyor ki..." Ben de onun gibi yavaş yavaş gözlerimi kapıyorum. Burnum neredeyse camin soğuk yüzeyine dayanmış, göz kapaklarım yarı yarıya gözlerimin üzerine inmişken, su damlası giderek büyüyor, büyüyor, BÜYÜYOR!.. Birden damla, ortasındaki şişkin yerden ikiye bölünüyor ve beni iki yanımdan sarıp sarmalıyor.

Her insanın bir maskesi vardır hayatta, nasıl ki bir pencerenin perdesi varsa içini göstermeyen, bir ağacın gövdesindeki kabuğu, bir kaplumbağanın kabuğu… Düşünsenize, her şeyin somut, saydam ve olabildiğince düzenli olduğunu... Çok sıkıcı olmaz mıydı? Sıkıcı olmasını geçelim, hiçbir şeyin anlamı olmadan bir hayat nasıl geçer, onu sormamız lazım. Tek renk, tek insan tiplemesi, her şey olması gerektiği gibi ama düşünmek yasak, duygu yasak… Bir de bunun tam tersi bir olay var. Her şeyin bir kılıfı olan, her ş

Şair hep bir merak içindedir, sorar, toplum ise onu garipser. Şair şüpheli bakışlara düşer, çünkü doğadaki canlıları, çevresindeki insanları, öyküleri, mitolojiyi, aşkı merak ediyordur, sohbete toplumu da katarak cevap almak istese de dilde akreplere rastlar, yalnızlaşır, işte o zaman sezgileri sincap gibidir, kendi gerçeğini yaratır. “Gölgende Bir Kış” kitabı, bunun en güzel örneğidir.

Şimşekler çakıyor bir akşamüzerinin Kızıllığında Ve Tanrı canımı alsa Tanrının canını alsam Solgun dudaklarımdan şiirler dökülse Yabancılığını hissettiğim insanlar Teselli dağıtıyor yalnızlığıma.

Şiirler gibiyiz işte, “rastlaşıyoruz bir yerlerde”. Bir parça umut, biraz sevgi, bolca hüzün, belki çokça öfke bir iklim gibi sarıyor çevremizi. Sonra yine şiirler eliyle, sözcükler diliyle buluşuyoruz bir yerlerde. Sedası kendinde gizli sesler dokunuyor yosun kokulu sabahların serinliğinde, tenimize. O sesler ki bir “an” duygusundan yola çıkmış oluyor belki epeyce bir vakit öncesinde. Sonra yine rastlaşıyoruz bir yerlerde ve “geçmiş bir baharın çiçekleri” misali yeniden umut oluyoruz hayatlara, eskinin esi