Okula geldiğimin ikinci yılında, pamuğu tuvalette görülen döşek için hepimizi sınıflara toplayıp sırayla külotlarımızı nöbetçi öğrenciye indirterek bakan, sonra da adımızın karşısına adet tarihlerimizi yazan bayan öğretmenin karşısındaki mahcubiyetim ile utangaçlığımın kaynaştığı günü hatırladım. o gün yaralanan ruhumun tekrar kanamasıyla öfkelenip, beni geriye çeken adımlarımı, kolundan çekilerek idareye sürüklenen arkadaşıma doğru attım.

Wendabûn, herçiqas romaneke klasîk be jî, pirrhêl e; lewra bi hebandina şopên gotegot, fantazya, mîstîsîzîm û realîzmê, rêwîromaneke li ser xaçerêka di navbera klasîzm û modernîzmê de ye. Ş. Bekirê Soreklî, qereqterê xwe li hêlekaneke giyanî suwar kiriye; geh dibe (me jî dibe) aîdiyeta welatekî bênavnîşan û geh dibe aîdiyeta dinyayeke bêsînor. Pireke giyanî û şiûrî di navbera bê-welatî û bê-gerdûniyê de saz kiriye ? me jî, ligel serekqereqterê xwe ji tenêtiyeke teng dibe li tenêtiyeke berfirehtir diqesidîne

Cîhan Roj, vê carê jî bi romanekê hat û li miqabilî me sekinî. Cîhan roj, di vê romana xwe de, bêyî ku bi tûmerî ji şêwaza xwe bi dûr keve, li ser koka xwe sekiniye û çav dike Vircinia Woolf. Guhê xwe dispêre zemên û li nihirîna Woolf guhdar dike. Sewta nihirîna Woolf vediguhêzîne guhê xwînêr. Woolf texlît nake. Wek referans dihesibîne. Bi ziman û çavdêriyeke realîst, radihêle xwînêr û di nava Stembol û Diyarbekirê de dibe û tîne; xwîner, ne ji te'ama çavdêrî û vegotinên fantastîk bêpar dimîne û ne ji hisan

kemal tolan, bi kurmanciya xwe yî henûn û herikbar tabloyek ji me re nîgar kiriye; ev tablo, him derhişê me diteyisîne, him binhişê me. him vebêj e, him şanîdar. gava ku em dixwînin, em xwe dibînin, gava ku em temaşe dikin, em xwe dixwînin. me him bi belengazî û bindestiya me dihesîne û him bi barbariya me. me him bi bindestiya me dihesîne û him bi bindestiya bindestiya me. her rûpelekî vê tabloyê, qatekî rastiya me ye; em her rûpelqatekî û qatrûpelekî diqulipînin, em sûretekî ji sûretên xwe dibînin; rûpele

Bajarokê Avdarê yê bi dora 90 kîlometiran li başûrê paytextê Tarê, bajarê ku bi xwe jî wek Tar dihat binavkirin, di hembêza bêdengiyê de razabû. Çawa valahiya yekem di asîmanê bi ewran dagirtî de carina rê vedike û asîman hêdî-hêdî çiksayî dibe, dengê keleşêrekî jî serî kişand û perdeya bêdengiyê di beşekê de çirand.