-Emin, bu hareketlerin beni çok şaşırtıyor, aynı zamanda da üzüyor. Doğru Yol'u öğrenesin diye Medrese'ye gönderdiğim sendin, sen. Senin iftara yarım saat kala Çocuklar, bu gece mübarek bir gecedir, Allah bu gece mutsuz ve hüzünlü olanların dualarını kabul ediyor! Haydi önce namaz kılalım! demeni bekliyordum. Ama sen hiçbir şey yapmadın! Ne sen, ne de ev sakinlerinden bir başkası. - Görüyorum ki Medrese'de hiçbir şey öğrenememişsin Emin! Hiçbir şey! Kitaplarda işe yarar bir şey gördüysen bile, unutmuşsun.

Mutlusun, be adam, mutlusun şeyh Zelkanoviç çünkü hiçbir dünyevi amaç seni aceleye sokmuyor, ha bire saat kulesine bakmıyorsun, yakın gelecekten hiçbir şey seni ağır adımlarını ve yavaş yürüyüşünü acele ettirmeye zorlamıyor. Derin bir ihtiyarlığın başındasın ve o senin için düz mutluluktur. Allah sana çocuk nasip etmemiş ki onları ve onların mülkünü ve işlerini dert edesin. Şeyh Zelkanoviç tasavvufu her şeyin genel öğretisi olarak seviyordu: Allah ve insan, gökyüzü ve yeryüzü, hayat ve ölüm, damla ve okyan