Şair değilim, şiir bilmem Yazar değilim, yazamam Hatip değilim, konuşamam Dilim yasaklarda kaldı hep Hatta yoktu bile Suskun kaldım. Ama yüreğim Öfkeli, hırçın, dalgalı İsyankâr yüreğim Eyvallahı olmadı kimseye Tanrı'ya bile. Susmaz Susmayı hiç bilmedi. Benim yerime de konuşur. Susturamam.

Yaşadık Mı? Yaşadık mı? Yaşadık. Hem de ölümüne yaşadık. Her gün bir daha ölerek, Her gün yeniden ölerek, Her gün öldürerek, öldürülerek. Ölüm korkusuyla uyuyarak Ve ölüm korkusuyla uyanarak yaşadık. Yaşamak denirse. Sevdik mi? Sevdik. Ölümüne sevdik hem de. Her gün aldatarak, Her gün aldanarak, Her gün terk ederek, terk edilerek Sevdik. İnadına sevdik. Sevmek denirse. Sevildik mi? Öyle sandık. Kadir Dağhan

Barışlardan nefret ediyor, savaşlardan can buluyoruz. Yasaklardan, ölümlerden, nefretten başka bir şey bilmiyoruz. Çocuklar koşup oynayamaz, büyüyemezken klişeler, ezber hamasetlerle dolu labirentlerde dolaşıp duruyoruz. Bu topraklar hep hasret kalmış baharlara. Güneşin ara sıra parlaması, çok az da olsa görülen mavi ve yeşillikler bahar sanılmış, umutlanmış insanlar. Ne var ki büyüyemeyen, oynayamayan, ana dillerini bile konuşamayan çocukların coğrafyasında umutlar çok geçmeden hep hayal kırıklıklarına dö