Zamanın kendine ait bir şiddeti ve gücü vardır. Bu yüzden hatırlandığında bize acı ve keder veren bir şeyler saklıdır içinde. Anılar, biz istesek ya da istemesek de çıkıp gelen şeylerdir. Ama hayat bunları bize toplu halde sunmaz, hazmetmemizi kolaylaştıran bir rutinle çıkarır karşımıza. Yaşadıklarımızı içselleştirmemiz için gerekli mesafeyi de yaratır. O mesafe sayesindedir ki, her seferinde ruhumuzu, aklımızı yeniden konumlandırırız. Kenan İpek'in hikâyelerini o

Vasat Yalnızlık Manifestosu, aslında hızlandırılmış bir film izletir gibi, bir bireyin, dönercide çalışan gencin, en alttan en üste çıkarken yaşadığı dönüşümün hikâyesi. Öyle bir zenginleşme süreci ki, zenginleşenle beraber, etrafındaki yoksulların da asalaklaştığına tanık oluyoruz. Kenan İpek, biraz da yoksulların hâlâ kendilerini yoksulluğa mahkûm eden bir düzeni nasıl desteklediklerinin hikâyesini anlatıyor. Döner satarken zenginliğin zirvesine çıkan gence; “Zengin ve güç sahibi için, kâr insan refahında

Anadolu'nun dört bir yanına kurulan fabrikalar istihdam yaratmanın çok ötesinde işçilerin sosyal ve kültürel dönüşümünü de hedefleyen, kentte yaşayanların da hayatına değen, hayatını zenginleştiren, kentin ekonomik, sosyal kültürel ilişkilerinin biçimlenmesinde lokomotif işlevi gören fabrikalardı. Fabrikayla birlikte kurulan, işçi lojmanları, okul, kütüphane, sağlık üniteleri, dinlenme tesisleri, tatil kampları, tüketim kooperatifleri, çocuk parkı, sinema ve spor salonlarıyla, tiyatro grupları, müzik korola