Odanın içine vuran ikindi güneşi, elli yaşını yarılamış kadının yüzüne vurdukça esmer tenini adeta bronzlaştırıyor, ürkütücü bir görüntü veriyordu. Pencerenin önüne gelen ağacın yapraklarının aralıklarla geçit verdiği canlı ışınlar, Hatice Hanım'ın kendinden emin yüz hatlarında alaca gölgeler bırakıyordu. Henüz tam anlamıyla kırlaşmamış saçlarını desenli Tokat yazması ile kapatmıştı. Hafifçe arkasına yaslanmış, gözünü karşısındaki Turan'ın tetiğe basacakmış gibi titreyen sağ eline dikmiş, öylece kalakalmış

“...Göğsü inip inip kalkıyordu. Yanıbaşındaki yumurtaları aklına geldi. İçlerinde yavruları vardı ve yumurtalarından çıkıp büyüyeceklerdi daha sonra. Kanatlarını kullanarak çevirmek istedi, olanaksızdı. Gücü tükeniyor, nefes alamıyordu. O an korkunç tehlikeyi, o ateş denen olguyu aklına getirdi. Yumurtalardan çıkacak yavrularını göremeyeceğini, özgür ormanlarda, kayalıklarda vücudunu uçarken kucaklayan ova yelini hissedemeyeceğini düşündü. Son defa yumurtalarına baktı ve kendini ısınan toprağa bıraktı. Alev