Bu kitapta yaşamayı öğrenen çocuklar var, yaşamayı öğrenen erkekler ve kadınlar var. Yaşamda, bu biçimiyle yaşamda, ne olursa olsun, hepimizi birbirimize yaklaştıran deneyimler, düşünceler, eleştiriler var bir de. Kişiyi büyüleyen, şaşırtan, duygulandıran, başkalarının mutsuzluğu değil, çocuğun olağanüstü, sınırsız yaşama gücü. Her birimizin özünde bulunan, varlığını sürdüren o güç. Olanaksızı keşfetme, uyuşukluktan çıkma isteği veren güç. Düş kurma isteği veren güç. Belki de bu yüzden, içimizdeki kavganın

Yaşama hakkı olmayan çocuklar var günümüzde. Çocukluğu olmayan çocuklar var. Hayal gücünü yitirmiş çocuklar var. Bu beyazlığın içinde, ne geçmişi ne de geleceği olan bu uyuşukluğun içinde yaşamının on yılı aktı gitti. Hiçbir şey bilmemenin verdiği cesaretle. Çocukluk o beyazlıktı, başka pek çok çocukla birlikte. Bir de görünmeyen, erişilmez, anlışılmaz bir şey vardı, dışarıdaki yaşam vardı, hastane duvarlarının ötesindeki yaşam. Hendaye vardı, deniz vardı, İkizler vardı. Görünmeyenin içinden rengarenk ins