“Güzelin Serzenişi” adlı ilk deneme kitabıyla, güzellik, benlik, kendilik, yürüyüş, hakikat, hayat gibi varlığımıza dair temel konularda ufuk açıcı metinlerini paylaşan Hatice Ebrar Akbulut, “İncelmiş Vakitler”de de arayışlarına devam ediyor. Hayat muammasını iç varlığımızdan dışa, dıştan da içe doğru geçişlerle; kelimeler, cümlelerle ve nihayet bir bütünlüğe kavuşan deneme diliyle yakalamaya çalışıyor.Vakit ya da zaman insanla şekilleniyor; adeta onunla ete kemiğe bürünüyor. Vakit insanı terbiye ediyor, in

“Yol, istikâmet üzere olmalıdır. İstikâmet yolcunun yönelişi, merakı, niyeti, iyilik üzere sebatı, güzeli aramadaki ısrarıdır. Güzergâh yola aittir, onu çizemeyiz. İstikametse bize aittir, onu geliştirdiğimiz ölçüde hayatımıza biçim verir. Bazen çizgimiz ve yürüyüşümüz gayet seyrinde de olsa bazı üzücü durumlarla sınanırız. Her ne yaşıyorsak karakterimizin kuvvet bulması içindir. Güzel, yaşadığı hiçbir şeyin tevekkeli, boşuna ve öylesine olmadığının farkındadır.” “Yolun sınırları vardır. Yürümenin sını