Rüzgar, soğuk, dalgalar... Metin Erksan, Sevmek Zamanı... Bir film gibi her şey, bütün yaşananlar... O vakit anlamıyorum, neden öyle bakıyor? Gülüyor sanıyorum. Gülüyor. Kimsenin gözleri öyle gülmedi bana. Bu damlalar da neyin nesi? Rüzgârdan mı, kıyılara vuran dalgalardan mı? Damlalarda tuz da var... Dünyanın en tatlı tuzu... Dudaklarına kadar akar usul usul, o bildiğimiz tatla, ayrılığın tadıyla... İstanbul'da bir denizin yaşadığını unutuyorum bazen. Mavi yeşil menevişler var ela gözlerinde... Çok İstanbu

Aydaki Adam Tanpınar romanının bir yerinde cep telefonunu Ahmet Hamdi'nin odasında bırakıyor ya Nazlı Eray. Tanpınar onu arasın diye. Siz olsanız hangi yazarın, şairin, sanatçının odasına cep telefonunuzu bırakırdınız? Ben, Sait Faik'e bırakırdım. Belki arar da Çınarlarına kargaların üşüştüğü memleketi Adapazarı'nı, mısır koçanlarının mor püskülünde akşamı konuşurduk. Sorardım Sait'e, arkadaşın Ahmet Hamdi Başım sükûtu öğüten / Uçsuz bucaksız değirmen / İçim muradına ermiş / Abasız, postsuz bir derviş der