Umuda yolculuk başlamıştı. Otobüs, aheste aheste ilerliyor, otobüsün kilometre saati ileriye doğru sardıkça yeni hayatına adım adım yaklaşıyor, geride bıraktıklarından hızla uzaklaşıyordu. Karmakarışık duygularla uzaklara daldı. Sanki otobüs duruyor da yolun iki tarafından binalar, ağaçlar, tepeler ve onların arasında çocukluğu, hayalleri, umutları arkaya doğru akıp gidiyordu. Otobüsün teybinden Samime Sanay: "Güz gülleri gibiyim, Hiç bahar yaşamadım" nağmeleriyle kompozisyonu tamamlıyordu.