2017 yılının 29 Ocak günü milyonlarca genç, sosyal medya fenomeni Kaan Kolpa'nın ölümüyle sarsıldı. Parkta yapılan ilk incelemeler, Kaan'ın son nefesini 09:00 sularında verdiğini gösteriyordu. Ensesinin iki parmak üzerinden saplanan bir mermi, beyinciğine hasar vererek kolayca ölmesini sağlamıştı. Cinayeti çözmekle görevlendirilen polis memuru Samet Çetinkol, işinin hiç kolay olmayacağını hemen anlamıştı. Zira gerçek dünyadan sanal dünyaya uzanan esrarengiz ipuçları, onun akli hudutlarını aşıyordu. Sıradan

Tully kirli geçmişi yüzünden ailesiyle birlikte hayatında bir türlü düzen sağlayamamış, hayatla sorunları olan biridir. Kendisini terk eden kardeşi Jessica'nın dönüşü ile hayata yeniden merhaba diyecek ve tüm zorluklar karşısında daha da güçlenecektir. Unutmayın, her gün geceyi sonlandıran bir güneş doğar. Kanada'nın Ontario şehrinde hayatla mücadele eden Tully'nin hikâyesini keyifle okumanız dileğiyle...

Onu aramaktan korkmasaydım kimsesizlikten artık kabuk bağlayan şimdilerde acısını bile hissetmediğim çocukluğumda, şöyle demek isterdim: Ağlama sevgilim sevgisizliğe, insanlar seni ne kadar sevmeze o kadar sev kendini ama en çok ruhun boğuldukça batan bu kayıp aşkınla tek ait olduğun kıyıya, ruhuma gelmeyi sev. Bak ben buradayım, gülmediğin kadar ve seni sevdiğim kadar buradayım. O da şayet bana cevap vermek isteseydi eğer, şöyle derdi: Aramaktan vazgeçilmeyen bir aşkın unutulmaya çalışılan bir sevgisizlikl

Bir kuğu bir piyanistin parmağını ısırırsa ne olmaz? Bir kozalak size ne anlatabilir? Bu sevda ne renk idi acaba? Tüm aşklar 0'ın altında yaşar mı? 4 farklı ülke... 4 farklı mevsim... 4 farklı aşk masalı... Hangi ülkeden olursan ol, hangi dili konuşursan konuş, insanlar hep aynı şeyi istiyordu: Anlaşılmak

Hayatın yaptığımız seçimlerimizden ibaret olduğu söylenirdi. Eğer böyleyse herkes gerçekten hak ettiğini mi yaşardı? Yoksa bu sadece hak ettiğini sandığı hayatı kabullenmek miydi? Doğru ya da yanlış... İki seçenekten mi ibaretti hayat? Bunu henüz bilmiyordu kadın. Soğukta kalmak nedir, bilmiyordu. Hayatın dört mevsimle sınırlı olmadığını acı bir şekilde tecrübe edecekti. Zehra, bir gecede Zühre'ye dönüşürken kaybetmeyi iliklerine kadar hissedecekti. Bu hayatın ondan neler aldığını ve karşılığında ne verdiği

Seni kendime benzetiyorum. Dimdik ayakta durmaya çalışsan da biliyorum ki benim gibi yorgunsun. Kolay değil, asırların ağırlaşmış şahitliği var üstünde, belki kitaplara bile konu olmayan. Ama değişmeyen tek şey güzelliğin. Ne çok âşığın, ne çok peşinde koşanın oldu. Sense kimseye yüz vermeyen çekici ve ulaşılamayan kadın rolünü oynamayı hiç bırakmadın. Ama bak işte gün geldi, senin de kalbini biri fethetti... Sorulardan çok cevapların bilinmezi doğurduğu, çözdükçe düğümlenen, açmaya çalıştıkça birbirine ge

Uzayın derinliklerinde dolaşan binlerce bilinç zincirlerinden kopmuş özgürce salınıyor. Bazıları yalnızca birkaç dakikadır orada, bazılarıysa yıllardır... Kimi bu özgürlükten memnun, çok aşağılarda uyuyan bedenine geri dönmek istemiyor; kimi ise istemesine rağmen geri dönemiyor. Hepsinin ayrı bir hikâyesi var. Binlerce, milyonlarca hikâyenin küçük, minik birer parçası onlar. Ama bizim hikâyemiz sadece bir tanesiyle başlıyor. İşte orada, hissiz boşlukta salınıyor... Sesimi duyan var mı? Bir milleti ortak acı

Dünyaya her gelen bir heybeyle gelir, her giden bir heybeyle gider. Her insan evladının dünyaya gelirken heybesinde getirdiği aynı üç şeydir: Çocukluk, masumiyet, sevgi. Heybende ne götüreceğinse sana kalmış.

Annesinin hüküm giymesi sebebiyle hapishanede doğup büyüyen Hayat sonunda özgürlüğünü elde eder ve bir avukat olarak yepyeni bir hayata yelken açar. Ancak geçmiş dediğimiz şeyin bir gölge misali sahibini asla bırakmayacağından habersizdir. Kendini bulduğu aşk üçgeni içerisinde vereceği kararlara paralel geçmişiyle yüzleşecek ve annesi Kader'in izinden gidip gitmeyeceği, onun izinden istemeyerek de olsa gitmiş, daha doğrusu buna mecbur bırakılmış diğer mahkûm kadınların yaşam öyküleri neticesinde şekillenec

Allah, Allah'ın sizi bağışlamasını istemez misiniz? Öyleyse siz de bağışlayıcı olun. diye buyurur. Peki gerçekten her kul bu bilgeliği gösterebilir mi? Her hata affedilir mi örneğin? Koca ömürlerin yitip gitmesine sebep olmuş hataları affedecek kadar yürekli ve inançlı kullar var mıdır şu dünyada? Gerçeğin Gölgesinde, gizem ve sırlarla başlayarak tahmin dahi edilemeyecek kadar büyük bir drama dönüşen acıklı bir aile hikâyesi... Her sayfasında Ben olsaydım ne yapardım? diye sorduran, Emine ile Zehra'nın ha

Tek bir sesle aydınlandı içimdeki bitmek bilmeyen o gece. Işıklar içinde şimdi dünyadaki kimsesizliğim, annesizliğim, babasızlığım, kardeşsizliğim, memleketsizliğim ve çaresizliğim... Bu ses babamın Hadi oğlum demesi gibi döşeğimin yanı başında, elleri saçlarımda. Bu ses annemin bir işe başlarken zikrettiği Bismillah gibi her daim abdestli ağzıyla. Bu ses abimin tel örgüler ardında Sus ana yalvarırım derken titreyen sesi gibi. Bu ses beyaz, bu ses bembeyaz... Bu ses şimdi tüm kimsesizliğiyle kimsesizliğimde

Gençlik, her şeyin geçeceğine inandırıldığımız, asıl mücadelenin sonrasında başlayacağı söylenen bir dönem. Peki sahiden öyle mi? İçimizi yakan o ilk aşkın ateşi zamanla söner mi mesela? Çabucak unutulur mu yaşanan acılar? Daha mı kolay iyileşir gençken yaralar? Önünde çok uzun bir yol var. Sırtında ise hayal kırıklıkları, vedalar ve kayıplar... Bunca yükle gidebilecek misin o yolun sonuna kadar? Tam yaşayacak gibi oluyorum, karşımda hayatı buluyorum. Hayalle bile dağılmayan ruh sıkışıklığının çaresizliğ

Artık benim türküm bu kulaklarımda çınlayan. Anlattığı hikâye benim hikâyem. Çağlar boyu kana olan susuzluğu hiç dinmeyen insanoğlunun en büyük eserinin; savaşın, çocukluk hayallerini hallaç pamuğu gibi dağıttığı bir neslin hikâyesi... Kan donduran türlü zulümlere, insanlıktan utandıran çeşit çeşit işkenceye, sürgünlere, göçlere mahkûm edilen sonra da tıpkı kendinden öncekiler gibi tarih denilen kör kuyuda yok olup giden önemsiz insanların hikâyesi... Duyabilenler için acımasızlık, vahşet ve ölüm vadediyor.

Çocukların daha yürümeden dans ettikleri Kolombiya'nın Karayipler kıyısındaki Barranquila'da doğdum. 10 yaşımdan beri çalışıyorum. 'Çıplak Ayaklar' çok çalışmanın, asla vazgeçmemenin ve hayallerine inanmanın sonucudur. Başarı bir sonuç olabilir ama asla bir neden olmamalıdır. Müzik, insanlarla iletişim kurmak için harika bir enstrüman. Şu bir gerçek ki eğer söyleyecek sözünüz varsa, söylemelisiniz. Çok sık kim olduğuma, nereden geldiğime dönüp bakarım. Ve kendimi ülkem olan Kolombiya'ya adadım hep. İlk sebe

Yöresel söylemiyle Hizmeker, ailesinin geçimini sağlayabilmek adına çocukluğunu ve belki de gelecek düşlerini gözünü dahi kırpmadan feda ederek varlıklı bir ağanın yanına hizmetkâr duran Hüseyin'in gerçek yaşam öyküsünü işliyor. Roman aynı zamanda, Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk kurulduğu günden bu yana içinde bulunduğu siyasi çalkantıların, Anadolu insanının gündelik yaşamına tesirine de tarihsel bir nitelikte ışık tutarken; unutulmaya yüz tutmuş gelenek ve görenekleri adeta ölümsüzleştirme misyonunu da üstle

Annesini, onu hatırlayamayacağı yaşta kaybeden minik Tuğrul, annesi yerine koyduğu babaannesi tarafından fazla korumacı bir şekilde yetiştirilir. Bu hassasiyet minik Tuğrul'un akranlarından uzak, yalnız ve kırılgan büyümesine yol açar. Pek çok oyuncağı vardır Tuğrul'un, oysa onun tek istediği arkadaş edinmektir. Bir gün bu aileye herkesin hayatını değiştirecek Güneş katılır. Babasının yeni eşi Güneş, oldukça genç ve güzel bir kadındır. Tuğrul'un ablasından bile küçük yaşta olan Güneş zaman içerisinde Tuğrul

Hiçbir yere, hiçbir mekâna, hiçbir gruba, hiçbir tanıma ait değilim. Kimsenin beklentisi ya da hayal kırıklığı değilim. Kimsenin neşesi de değilim kederi de değilim. Kimsenin derdi de değilim devası da değilim. Hem hiç kimseyim hem de herkesim. Bütünün içinde hiç, hiçliğin ortasında biriciğim. Birçok konuda cahilim ama hiçbir konuda bilge değilim. Çaldığım her kapıda misafirim, kapattığım her kapının ardında güvendeyim. Ne istediğimi çoğu zaman bilsem de insanım; yanılırım, hata yapmaya meyilliyim. Eksikler

« İnsanı insan eden duyguların sırtta bir kambur misali taşınan yük olarak görüldüğü, tamamen tüketime ve 'sıradaki'ne dayalı şu dijital çağda şiirin, bizi bize hatırlatmak adına büyük bir sorumluluk üstlendiğini hep düşünmüşümdür. Ancak bu sorumluluğu günümüzde kimin devralacağına dair endişelerim hep baki kalmıştır. İşte bu noktada Özgür Kınay'ın kalemi ile tanışmam, bu anlamda edebiyat ile ilişkisini masum ve kıymetli tutmayı başarmış herkes gibi benim de yüreğime su serpiyor. Olan bitene genel geçer bir

Ruhumuzu ne, nasıl teselli edecek? Hayal kırıklıklarımızı, çektiğimiz sıkıntılar ve acılar sonucunda yara alan ruhumuzu! Belki Tanrı'yla muhabbete dalmak, doğaya teslim olmak, bir kedinin düşlerimizi ısıtmasına izin vermek, belki de sıcak yaz geceleri gördüğümüz rüyalar kadar cüretkâr, soğuk kış gecelerinde yudum yudum içtiğimiz çay kadar sıcak öyküleri okumak ruhumuzu teselli etmeye yetecek... Ruh keşfetmek ister, yolculuklara çıkar, mevsimler arası göç eder, yağmurda ıslanmayı, karda yürümeyi ihmal eder

Hiçbiri benim değildi aslında; Onlar yolcu, ben ise hancıydım... Hep birine bakıp çıktılar hayatımdan. Ama iyi ki baktılar; Ben onlara karşılıksız sevgiyi tattırdım, Onlarsa bana hayatın taşlı yollarını...