21. yüzyılda insan yetiştirmek sanırım biraz daha zor.

Toza toprağa bulanmayan, ninnisiz, dedesiz, ninesiz büyüyen yüzyılımızın çocuklarını nasıl anlayacağız? Onlara nasıl annebabalık yapacağız?

Nicedir suskun bu çocuklar. Reklamlarda, anababaların yerine ninni söyleyen oyuncaklar var artık. Duygusuz, hissiz, kalbi olmayan oyuncaklar...

Bugün, anne-babalarla çocukların arası açılıyorsa, modernite adına onların bazı özel yaşamlarına müdahale etmekte zorlanıyorsak, teknolojik cihazlar çocuklarımızı emziriyor ve avutuyorsa, devreye elektronik bakıcılar girmişse, tahammül sınırımız alarm veriyorsa, merhameti direğin tepesinden indirmeye başlamışsak, işte burada durun ve gözlerinizi kapatın. İki dakika düşünün ve akşam eve gidince kapatın televizyonunuzu, bilgisayarınızı… Oğlunuzu, eşinizi kızınızı alın karşınıza. İlişkilerinizi tekrardan gözden geçirin; bakıma ve tamire alın…

Şimdi, son sığınak ve güçlü bir kale olan aileyi, ana ve babalığı yüceltmek zorundayız…

Asla geç kalmadık…

(Tanıtım Bülteninden)