Savcı’nın oğlu 4 gündür uyumamıştı ve uykusuzluğun içinde sayıklamaya
başlamıştı...
Sen hiç bu Dünya’nın düzenine alışabildin mi?
Hani en basitinden, her gün insanların birbirlerini çekiştirmesine, yüzüne
gülerken arkandan her türlü dedikoduyu yapmalarına, iyilerin erken
giderken, kötülerin uzun ve zenginlik içinde şımarmalarına, sonra yalanı bir
de çarşı pazar gezerek doğru diye satmalarına alışabildin mi?
Ya da küçük sineklere alışabildin mi mesela? Sessizce uçan sivrisineğin
yanına geldiğinde vızır vızır edişine, sonra kanını çekip seni kaşıntınla
yalnız bırakmasına ne dersin?
Bir de şu doğanın durumu ne ilginç değil mi? Bir bahar geldiğinde çiçek
açıyor, meyve veriyor, sonra diğer bahar da kupkuru kalıyor... Bu nasıl
düzendir yahu?
Sen hiç gökyüzüne alışabildin mi? Sonu olmayan göklerin yakın tarafında
bulutlar nasıl ihtişamlı bir dengede duruyor öyle!
Şu karıncaların durumuna hiç alışabildin mi peki? Öleceklerini bile bile
insanların geçecekleri yollara ev yapmaları ilginç gelmiyor mu sana da?
Alışamadığım çok şey var benim, bugün, yarın, dün ve her gün...
Nedendir ki Dünya haftalardır şu mektuplarla çalkalanırken işin içinde
kendimi nasıl bulduğuma hiç alışamadım. Hadi buldum, tamam ama
çözmek istesem de çözemediğime bir türlü alışamadım.
Uykusuz gecelerimin 4 günü bugün. Şimdi kalkacağım ve gideceğim yolda
neyle karşılaşacağımı bilmiyorum. Yine de gitmek istiyor muyum, evet...
Sahi, ne diyorum ben! Kalk arkadaş kalk, geç kalıyorsun uçağa...