Ah Dilfeza… Senin mücevherlerle süslü ve çiçeklerle örtülü başının düşünceler ve bilgilerden uzak olduğu
zamanı tercih ederim. Öğrenmekle ne kazandın? Düşünce bahçenden neler eksildi, onların yerine ne
koyacaksın? Kalbindeki o boş ve lüks sarayı şimdi nelerle süsleyeceksin? Dış hayatın lezzetli girdaplarını
bilmek sana ne kazandırdı? Niçin senin sadece bir kadın olduğunu ve sebepsiz yere yaşamanın suç olduğunu
söyleyen şehirlilere inandın? Epeyce ağladın Dilfeza! Onun için mavi gözlerin, uzun süre güneşte kalmış bir
gül yaprağı gibi mahzundur. Ve saçındaki aklar boya değildir... Fakat sana ağlamayı kim öğretti? O kitaplar
mı? Güzel kayıklar içinde öğleden sonraları şarkı söyleyen ve deniz havası alan genç adamlar... Odun ve
meyve taşıyan yelkenliler… Gemicilerin ve geceleri balıkçıların ıslıkları... Her şarkı bir aşk şarkısıdır. Geçen
her genç adamın bir hayali yahut kederi vardır. İşte belki bu, hayattır. Öğrendiğim hayat...