Tarihte öyle zamanlar vardır ki düşünme kendisine bir yol bulamaz, bocalar durur. Düşünmenin ilerleyebileceği bir patika gerekir böyle durumlarda -ve tabii ki bu patikayı bulacak, inşa edecek kişiler, düşünürler, filozoflar. Zamanla patikalar genişler ve bir yol olur, kişinin kendisi ve başkaları için. İşte, Adorno ve Foucault böyle patikalarda ilerleyip yeni yollara varan iki düşünür, iki filozoftur. Hem “eski” felsefi geleneği izleyen, bu bağlamda araştırma yapan, hem de gelenekten kopmaya çalışarak felsefede yeni bir bakış oluşturan, yeni bir yol inşa eden bu iki isim bize insani yaşama ve olan-bitene dair alışılagelmişin dışında farklı şeyler söylerler. Onların söyledikleri bize hakikat ve iktidar konusuna bakmada oldukça farklı imkânlar sunmaktadır. Başkalarıyla birlikte olma yazgısına sahip olan bizler, eğer onlar üzerinde bir “tasarrufa” sahip olmak ve bu şekilde iktidar oyunu içinde kalmak istemiyorsak, (onlarla) diyaloğa girmekten başka bir yol olmadığını görmeliyiz.