“Mahkemede tutuklanıp cezaevine götürülürken huzursuzdum, rahat değildim. Bir yandan yanımdaki arkadaşlara fısıltıyla zindanı anlatırken diğer yönüyle de ‘zindandaki arkadaşlar acaba nasıl karşılarlar, ne derler’ diye düşünmeden edemiyordum. Tutsaklık zoruma gidiyordu, kabullenemiyordum. Esasında gözaltı süresi boyunca, özellikle hastane odasında, arkadaşların bir şekilde gelip bizi kurtaracaklarını hayal ediyordum. Maalesef umut dolu beklentilerim gerçekleşmemişti.“Zindanın kabul kapısından sorunsuz geçip selametle arkadaşlara ulaşmıştık. O süreçte henüz kapıda öyle çok olumsuz, ciddi dayatmalar, itirafçı ya da ‘bağımsızların’ kaldıkları koğuşlara gitmeye zorlama yoktu. Galiba buna ihtiyaç duymuyorlardı.”